Hoe mijn verjaardag vroeger, zestig jaar terug, werd gevierd, staat mij niet meer zo bij. En kan dat ook niet omdat het toen nog niet het formaat van de huldiging had die er tegenwoordig aan verbonden schijnt te moeten worden. Het was een onderbreking in de orde van de dag, een aangename weliswaar en voor het kind dat ik toen nog was tot op zekere hoogte opwindend. Maar toen wist je al half en half de maat daarin te houden, bewust als je er toen al van was dat in zijn algemeenheid het adagium gold dat als je gewoon deed, dat dat al gek genoeg was. Zo was dat in de vijftiger jaren, met hun ijzeren regelmaat, uit de band waarvan niet eenvoudig gesprongen kon worden. De soberheid regeerde en maakte dat zo’n verjaardagsfeest op school beperkt bleef tot het zingen van een “Lang zal hij leven” waarna er getracteerd werd met prompt daaropvolgend de terugkeer naar de orde van de dag. Hoewel dat op die 22e september, mijn verjaardag dus, zes jaar lang toch wel een ietsje anders en ook veelomvattender was.
Want tegelijk met mij waren er nog drie klasgenoten jarig, want ook op 22 september 1943 geboren, te weten Truusje Hovestadt, Bettie Lommers en Gerrit – Jan Campagne. Wat aan die dag toch een extra cachet gaf, te meer omdat er dus vier keer getracteerd mocht worden, met in mijn geval als vaste prik en zes jaar lang de droptoffee, die toen voor mij zoveel als het summum van een lekkernij was. Waarvan mijn negenendertig klasgenoten dus mee moesten genieten en het uitdelen daarvan uit die bruine papieren puntzak voor mij het hoogtepunt van de dag vormde, als ik eenmalig in het middelpunt mocht staan en met die drie andere feestelingen kortstondige glorie beleefde. Hoewel je op die ene dag niet alleen in het centrum van de belangstelling stond, maakte juist dat tegelijk met zijn vieren jarig zijn die dag tot een bijzondere, die ik daardoor nooit vergeten zal, zoals ik de herinnering aan de droptoffee toch mijn leven lang met mij heb meegedragen. Omdat ze, blijkt nu, toch veel indruk op mij heeft gemaakt.
robschimmert 
De toffee was het toppunt van luxe traktatie. Ik weet nog hoe het voelde, toen ik op mijn vierde verjaardag mijn entree maakte in de klas van zuster Michaela, met een rood trommeltje vol toffees.
Ik trakteerde oliebollen. Groot succes.
Gatver Mack, op 22 september?? 😦
Dat is wel de meest merkwaardige smaakreactie die ik ooit gehoord heb. Ik snap al niet dat mensen ’s ochtends geen patat lusten. Wat je ’s avonds lust, lust je ’s ochtends ook hoor.
Helemaal niet, jij bent een cultuurbarbaar!
Ja, de moeders van nu zijn twee dagen druk bezig om een of ander kunstwerkje als traktatie te maken!
Niet waar, gewoon tractaties.nl
Nog gefeliciteerd Rob!