Lunchen met Joosten

Of er nou sprake was van onbeschaamdheid of decadentie of dat het getuigde van de volmaakte onnozelheid, was mij vandaag nog niet duidelijk na lezing van het wekelijkse lunchinterview in NRC Lux, waarin een bekende Nederlander onder het eten desgevraagd zijn of haar stokpaardjes mag berijden. Op zich niets bijzonders zoals de weergave van zo´n gesprek meestal nauwelijks iets opzienbarends oplevert. Het blijft bij wat gebabbel en ieder doet daarna een plas waarna alles blijft zoals het was. Met eigenlijk als meest interessante aspect de nota van de betreffende lunch die namelijk integraal wordt afgedrukt en telkens weer een eigen licht op de betreffende persoon werpt, waarbij vaker is te zien dat menigeen het fatsoen houdt en de kosten van zo´n lunchafspraak in de hand en laag houdt. Wat op zijn minst sympathiek te noemen is als men door NRC Handelsblad wordt uitgenodigd om op kosten van die krant een hapje te eten en intussen ook wat te vertellen en stof te leveren voor een dubbelpagina in de weekendbijlage. Maar dat niet ieder die bescheidenheid of zelfbeperking gegeven is, bleek vandaag toen de rekening werd getoond die die lunchafspraak met Astrid Joosten had gekost.

En zo mogelijk nog onthullender was het om te zien wat zij zoal gekozen had om zich waarschijnlijk exquis tot aan haar nek volledig af te vullen, omdat zij haar beurs toch niet hoefde te trekken. Er werd haar en de betreffende journalist een lunch plus wijnarrangement opgediend dat uit vier gangen bestond. En dat voor tussen de middag. Het kon blijkbaar niet minder dan dat er begonnen werd met pittige Noordzeekrab, ganzenlever en rabarber. Daarna waren een coquille, zwarte knoflook en knolselderij aan de beurt om gevolgd te worden door zeetong, mossels en kokkels, terwijl de laatste gang de climax was met reebok in koolsap vergiste groenten en magnolia. Met per gang en daaromheen wijnen uit Zuid-Afrika en Toscane, een Riesling en een Chablis. En dat bij elkaar voor de meeneem – of weggeefprijs van 360 euro per twee personen, zonder dat daarbij nog de fooi meegerekend was. Kortom, zo kun je dus ook je lunch gebruiken. Wat kennelijk des te gemakkelijker gaat als je zelf niet hoeft te betalen. Want dat is natuurlijk wel de bittere nasmaak die je aan dit verhaal overhoudt. Dat die lieflijk ogende en vooral zo onberispelijke Astrid Joosten er niet voor terugschrikt om zich en plein public zo ongegeneerd te laten gaan en haar publiek haast lijkt te verachten.

Advertentie