Zo’n herfstgevoel

Nu de springbalsemien op sommige plaatsen al bezweken is onder de eerste hardere stoten van de wind en daarmee plat op mijn grasveld is terecht gekomen, nu de eerste bladeren de treurwilg verlaten en zich al naast die geknakte springbalsemien hebben gevleid, nu de eerste wedstrijden van de Champions League gespeeld gaan worden en ik mijn sandalen, die zomerdracht, weer heb opgeborgen, nu de temperaturen zo zijn gedaald dat het dragen van korte mouwen bijna vragen om gezondheidsproblemen is zodat ze voor een half jaar opnieuw hun plek in de kledingkast verdienen, nu het licht per dag vroeger ingeschakeld moet worden en er al over Halloween wordt gesproken, nu de jaarlijkse opwinding in Den Haag over begrotingen en belastingen op punt staat om uit te breken, nu het gras nauwelijks meer gemaaid behoeft te worden, nu de wolkenluchten de weerberichten beginnen te domineren, nu voetbalwedstrijden weer afgelast gaan worden in verband met de gesteldheid van de terreinen, nu die paar warme dagen onvermijdelijk een Indian summer genoemd worden, nu het Wereldkampioenschap Wielrennen zich aankondigt, nu de televisie-avonden hun voorspelbaarheid en ijzeren wetmatigheid hebben teruggekregen, nu de maaltijdsalades uit de schappen verdwijnen en zwaardere kost, zoals daar bloedworst is, zich begint aan te dienen, nu de korte broeken hun plekje hebben gevonden, nu zelfs de mollen in mijn tuin tot rust zijn aan het komen, nu op zondagen weer de scheidsrechtersfluitjes op de voetbalvelden achter mijn huis zijn te horen, nu de Annabelles van wit tot geel zijn verkleurd en zelfs de begonia’s het begeven, nu het vliegengordijn gedemonteerd en opgeborgen wordt, zijn dat bij elkaar vege tekenen genoeg om de komst van de herfst onomkeerbaar te verklaren en voor mij redenen des te meer om mij te hullen in weemoed en melancholie, omdat ze weer voorbij is die mooie zomer en het mij nog veel en veel te lang duurt voordat de volgende editie ervan zich aandient in de vorm van de komst van het voorjaar, waarnaar voorlopig slechts smachtend kan worden uitgekeken als dat nog zo ver weg lijkt te zijn. Waartegen je weerloos voelt omdat er niets aan en tegen te doen valt en welke gevoel zich wat mij betreft nog het beste laat uitdrukken in die ene lange zin, waarin dan ook alles is samengebald.

Advertentie