Hoe het ook gekeerd of gewend wordt, er helpt geen lieve moeder aan. De eerste bladeren beginnen te vallen, de windkracht neemt toe, dus het najaar en de daarbij behorende weemoed en melancholie is aangebroken. En we mogen ons gelukkig prijzen dat wij in ons taalgebied een dichter hebben die die stemming als geen ander aanvoelt en weet te verwoorden en ook nog zo mooi verbindt met dat najaar. Lees maar eens wat Jan Boerstoel (1944) daarvan laat zien in zijn mooie herfstgedicht “Het oude liedje“:
Het is weer herfst, de bollenvelden worden toegedekt
als kind’ren voor de nacht, maar déze nacht gaat maanden duren.
En aan de einder zie ik, hoe de rook van verre vuren
in paarse wolken langs de bleke najaarshemel trekt.
De zomer is voorbij en jij voorgoed van mij genezen.
Morgen zal het winter wezen.
De blaad’ren sterven en de laatste oogst wordt ingehaald.
Nog even en het vee gaat weer verdwijnen uit de weidden
en nu al lijkt het, door de flarden ochtendmist, bij tijden
tot wangedrochten uit het schimmenrijk te zijn vervaald.
Maar wie of wat geen warmte wacht, begint de kou te vrezen.
Morgen zal het winter wezen.
Alles wat in de kamer is herinnert nog aan jou,
als ik mijn ogen dicht doe, kan ik haast je stem nog horen.
Het bed heeft zelfs je warmte nog niet helemaal verloren,
alsof het zich verzet tegen de naderende kou.
Hoe zal ik ooit nog éne dag gelukkig zijn na dezen?
Morgen zal het winter wezen.
robschimmert 