De Oranjesupporters

Met verbazing pleeg ik naar voetbalsupporters te kijken. Het hoe en waarom van hun gedrag ontgaat mij volkomen. Moet iets met het ondergaan in en het horen bij een collectief te maken hebben. Anonimiteit is dan immers gewaarborgd, zodat je gemakkelijker je gang kunt gaan. Zo zal het wel werken. Maar vreemd om te zien blijft het allemaal wel, dat meeleven, dat enthousiasme in zoveelvoud en altijd gekopieerd, dat zich met name laat zien bij de reguliere competitiewedstrijden van Nederlandse clubs in de Eredivisie. Met een enkele afwijking op lokaal niveau is het overal van hetzelfde laken een pak. Hoe anders daarentegen reageren de Oranjesupporters op hun favorieten op de grasmat. Met wel als meest sprekende voorbeeld de wijze waarop zij gisterenavond hun aanwezigheid lieten horen en zien tijdens die draak van een wedstrijd die Nederland in Andorra tegen Andorra speelde. De daar aanwezige Nederlanders konden wel op de payroll van de KNVB hebben gestaan, zo geacteerd en tegelijk plichtmatig waren hun uitdossingen en toejuichingen. Even plichtmatig als het spel van de Nederlandse voetballers, die er haast zichtbaar de kantjes van af liepen tegen de nummer 205 van de wereld. Dus niet bepaald een tegenstander om bang van te zijn, ook al beweerde bondscoach van Gaal wel helemaal anders.

Des te wonderlijker daarom de reakties van de Oranje – supporters die begeleid door weer zo’n onvermijdelijk en niet te pruimen dweilorkest hun repertoire van ondersteuning en gezang afdraaiden zonder dat er ook maar iets van echt enthousiasme en ware bezieling doorklonk in de vaste reeks van deuntjes. Nog tenenkrommender was de outfit van dit hele gezelschap die bij een niets vermoedende buitenstaander onmiddellijk de indruk kon hebben gewekt dat er voor het Nederlands elftal hier een kolossaal belang op het spel stond, waar met man en macht voor gevochten moest worden. Zo’n wedstrijd van het jaar had het wel kunnen zijn gezien de bijna carnavaleske uitdossing van die vele honderden Nederlanders op de tribunes, die op het laatst zo uit hun dak gingen dat er wel een wereldtitel kon zijn behaald, terwijl Andorra slechts met een magere 2 – 0 was verslagen. Buiten proporties en zeker niet ingegeven door inzicht en deskundigheid, al dit spektakel dat in geen enkele verhouding stond tot de povere prestatie van de Nederlandse voetballers en dat daardoor bijna geregisseerd en bij wijze van spreken in elkaar gestoken kon zijn. Met als gevolg dat bij mij met gemak de gedachte post kon vatten dat die hele supportersschare wel ingehuurd en betaald moest zijn, zo weinig echt en authentiek was haar enthousiasme. Was het dan nog gek dat ik mij er als kijker haast voor zat te schamen en in ieder geval hogelijk verbaasde?

Advertentie