Er is een tijd geweest – laten we zeggen tot zo’n twaalf tot vijftien jaar geleden – dat je toch nog elke dag vol verwachting je omroepgids opensloeg om te zien wat er op die avond met name op de televisie te zien zou zijn. Kijken was, althans voor mij, toen nog leuk. Er werd toch regelmatig, een paar avonden per week, een programma uitgezonden dat de moeite waard was. Mijn beeld en kijkwereld beperkte zich echter toen al tot de publieke omroep, omdat ik al snel in de gaten had gekregen dat de commerciële zenders weinig tot niets van mijn gading te bieden hadden. Maar tot mijn genoegen waren Nederland 1, 2 en 3 kwalitatief gezien onderscheidend genoeg om mij tot dat moment voldoende te gerieven. Wanneer de omslag daarin is opgetreden is voor mij lastig te bepalen. Op enig moment is ook in de programma’s van de publieke omroep de klad gekomen en werd de invloed van de kijkcijfers steeds merkbaarder, in die zin dat RTL en SBS beduidend aan marktaandeel wonnen en daarmee hun inkomsten die uit reclamegelden werden gegenereerd, ook zagen stijgen. Dat moet de ommekeer hebben veroorzaakt waardoor het raadplegen van de omroepgids voor mij een alsmaar grotere teleurstelling werd en mij haast frustraties opleverde.
Want met het vorderen van de laatste tien jaar is het programmapakket van de publieke omroep verschrikkelijk verschraald en uitgedung en welhaast een getrouwe kopie geworden van datgene waardoor de commerciële zenders hun succes, hun winst en hun grote kijkersaantallen hebben weten te verwerven. Met als gevolg dat het aanbod op onze televisie een eenheidsworst is geworden die slechts pret en oplossingen aanbiedt. Waarbij vooral niet meer nagedacht hoeft te worden en de kijker zich nog slechts hoeft te vergapen als er weer een bijzonderheid of een curiosum van de menselijke soort wordt getoond die absoluut ver van ieders bed is. Want konfronterend of bedreigend, dus te zeer naast de deur, moet het beslist niet zijn, wat de kijker geboden wordt. De televisie moet amuseren, afleiden en bevestigen omdat het leven al moeilijk en complex genoeg is. Dat is het beeld dat zich successievelijk meer is laten zien, dat zijn de contouren van de filosofie waartoe de publieke omroep door alle bezuinigingen, door al het snoeien in budgetten dor regeringen en parlement gedwongen is. D.w.z. meer van hetzelfde en met name van wat zich al bewezen heeft. Zoals het met veel tamtam aangekondige televisieseizoen in haar eerste week heeft laten zien. Met totaal niets nieuws onder de zon en eigenlijk alleen maar meer zonder enige waarde.
robschimmert 