De thermometer bereikt vandaag waarden van tegen de dertig graden, zodat het haast hoogzomer genoemd zou kunnen worden als de kalender niet anders uitwees. En het primaat daarvan blijkt toch voor groepen van mensen zwaarder te wegen dan de tucht van de temperaturen, merkte ik toen ik links en rechts om mij heen keek en daarnaast een kort stukje in het parochieblad van Schimmert las. Duidelijk was het dat de slapende honden wakker gemaakt en in gereedheid gebracht moesten worden om weer eens aan het inkopen te slaan. Want voordat we het goed in de gaten hebben, is het immers al Kerstmis, in elk geval eerder dan we erop bedacht zijn, lijkt de redenatie te luiden. Waardoor ondernemend Nederland, met uiteraard de tuincentra voorop, zich al zichtbaar aan het voorbereiden is op de staat van paraatheid die de komende vier maanden zal gaan heersen. De eerste tekenen van nervositeit en tegelijk de schuchtere aanzet tot de changements de decor die de opmaat moeten vormen voor de start van het Kerstseizoen, heb ik met eigen ogen gezien. De namaak – Nordmanns en kerstballen waren in een GroenRijk – filiaal op 1 september van stal gehaald en “Jingle bells” viel al te beluisteren. En het ergerde mij nog niet eens.
Ik kon er eigenlijk best wel om lachen, omdat het vervreemdend effect ervan zo groot was dat de absurditeit nog niet eens door Monty Pythons verzonnen had kunnen worden. Dat het nog niet eens zo ridicuul was wat mij daar opgevallen was, werd mij binnen 24 uur des te duidelijker toen ik in het Schimmerts parochieblad las dat in de plaatselijke kerk reeksen van kerststallen zijn opgesteld, die daar ook tot de Kerstdagen zullen blijven staan. Het zijn stuk voor stuk exemplaren, zo luidde de toelichting die haast als een excuus klonk, die door inwoners van het dorp zelf zijn gemaakt. Producten van huisvlijt, die getoond worden met de bedoelingen om meer mensen enthousiast te maken om ook zo’n kerststal te bouwen. Hoe voorbarig ook, maar op zich een plausibel verhaal, dat bij mij dat gevoel van vervreemding toch niet weg wilde nemen. Integendeel, zou ik bijna zeggen, het maakte mij alleen maar lacheriger om de treurigheid die van deze bijna – dwangmatigheid rond die Kerstdagen uitgaat. Omdat het waarachtig te zot voor woorden is dat er vier maanden lang en aan een stuk door wordt voorbereid op een feest dat twee dagen duurt. Dan is het toch niet gek om te zeggen dat we gezamenlijk van het pad af zijn als we niet eens meer zien hoe zoek de verhoudingen hier zijn geraakt?
robschimmert 
Ik ruik al pepernoten…