Als er iets danig op de lachspieren werkt, dan is het wel de paniek die ieder jaar weer schijnt te moeten toeslaan op de laatste dag dat het zogenaamde transferwindow nog geopend is, op deadline – day. In die vierentwintig uur voor het sluiten van de transfermarkt in het Europese betaald voetbal breekt er een ware heksenketel los en worden spelers bij bosjes op de valreep gekocht en verkocht. Alsof er in de drie, vier maanden daarvoor geen gelegenheid daartoe aanwezig was. Alsof beleidsmakers en bestuurders zich op het allerlaatste moment nog bedacht hebben over de samenstelling van hun kapitaal dat immers op de grasmat staat en dat de performance van hun club moet realiseren. Van visie of een langetermijnperspectief is in de verste verte geen sprake. Het is de emotie die regeert en het reilen en zeilen van het overgrote deel van de Betaald Voetbal Organisaties bepaalt. Met kapitaalvernietiging als enig gevolg. Want wie op het laatste moment nog wil kopen, dus behoefte aan een bepaalde speler heeft, weet dat dit alleen maar zijn prijs opdrijft. Met in direkte samenhang daarmee de terechte vraag of de aldus te ontstane prijs zich op een juiste manier verhoudt met de marktwaarde van de betreffende speler. De tijdsdruk die aldus de kans wordt gegeven om een rol te spelen in dat hele prijsvormingsproces, heeft per saldo een sterk verstorend effect.
Wat uitsluitend is te wijten aan het amateurisme van de voetbalbestuurders die het er in feite op aan laten komen en tegelijk ook nog eens hoog spel spelen. Omdat de haast waarmee transacties op de valreep gesloten worden, de kans op de koop van een kat in de zak uiteraard ernstig vergroot. Want maakt de betreffende speler inderdaad zijn belofte waar en past hij wel in de aanwezige selektie? Het zijn vragen die met al dit haastwerk alleszins aan de orde zijn. Zij het onnodig omdat er tijd genoeg is geweest om tot de goede visie met bijbehorende beslissingen en kopen en verkopen te komen. Maar denken en handelen in dergelijke structuren en perspectieven schijnt ver overvraagd te zijn in het betaald voetbal, waar de eigenwaan en het amateurisme heersen en niet uit te roeien zijn. Wat zich natuurlijk niet verhoudt met de miljoenenbedragen die erin omgaan en die puur professionalisme, ook bij bestuurders, vereisen. Dat lijkt echter niet de bedoeling en ook niet mogelijk om wat voor een reden ook. Zodat we er verzekerd van kunnen zijn dat wij ons vlak voor het sluiten van het transferwindow voorlopig nog de krampen kunnen blijven lachen vanwege die haast groteske paniek als voetbalbestuurders zichzelf met hun onkunde zo opzichtig voorbij lopen op die deadline – day.
robschimmert 
Met een voetbalallergie in een gezin waar het merendeel bestaat uit fervente voetbalfanaten, alles moet gezien en gehoord, ben ik in de minderheid en als ik dan lees over transfers die alle perken te buiten gaan gezien het feit dat juist in die landen waar de armoede hoogtij viert, zonder blikken of blozen 10 miljoen voor een mens betaald wordt, ja dan, dan kan ik alleen maar concluderen dat het niet om het spelletje “voetbal” gaat. Persoonlijk vind ik het weerzinwekkend, die moderne slavenhandel.
Nou, het cynisme is zo mogelijk nog ernstiger. Want er wordt doodleuk gekeken in hoeveel termijnen, dus hoe snel of hoe langzaam, de betaalde transfersom kan worden afgeschreven. Tegelijk wordt berekend welk rendement die betreffende speler opbrengt in termen van reclame, merchandising, marketing, enz. Het aantal doelpunten dat door hem wordt gescoord, is volslagen bijzaak geworden. De mens als billboard, als unique selling point, als artikel. Hoezo voetbal, hoezo topsport? Welnee, hoeveel shirts met zijn naam worden er in China, Japan, Thailand en Vietnam verkocht, is relevant en bepaalt zijn markt – en transferwaarde. Vandaar dat Beckham waarschijnlijk nog wel tot zijn zestigste onder contract zal staan bij een of andere voetbalclub. Omdat zijn naam garant staat voor de verkoop van x boxershorts per jaar. Zo gek is het voetbal geworden……