Voor de bühne, voor de show, symboolpolitiek, louter vertoon. De vorm waarin alles gegoten wordt, lijkt er langzamerhand meer en meer toe te doen, waar het gewicht dat aan inhoud wordt toegekend alleen maar aan het minderen is. Vluchtigheid, de waan en het voorbijgaan krijgen de betekenis ten koste van wat beklijft en vooral langer meegaat. Het zijn wat van die gedachten en waarnemingen die onwillekeurig bij mij hun weg vonden toen ik in het Achtuur – journaal twee bestuurders van een hogeschool in Zwolle en plein public een eed zag afleggen zonder dat echt duidelijk werd op wat, om beiden daarna zowaar met droge ogen te horen beweren dat zo’n eed natuurlijk één was, maar dat het in de praktijk daarvan brengen uiteraard vers twee genoemd moest worden. Waarmee zij met zoveel woorden zeiden dat je de inhoud van zo’n eed natuurlijk nooit echt kon afdwingen, laat staan de uitvoering ervan controleren. Waarmee de vrijblijvendheid op hetzelfde moment en evenzeer in het openbaar gekroond werd en de hypocrisie en alle bijbehorend vertoon ook nog eens haar kans kreeg in het bijzijn van de Minister van Onderwijs, Jet Bussemaker, die de hele ceremonie, het complete schouwspel mocht omlijsten en minzaam toelachte.
Waarna zij met een even holle frase en vrijblijvend statement een punt achter dit niets met hoofdletters zette. En het moet gezegd. Daar zijn we dus in onze tijd wel steeds beter in geworden, in de aankleding van goede bedoelingen die zich gemakkelijk in mooie woorden en dus bijvoorbeeld eden laten vatten, maar des te lastiger in daden om te zetten zijn. Met deze komedie in Zwolle als de bewijsvoering van onze onmacht, van ons onvermogen om als we het niet kunnen, dat we dan in elk geval doen alsof en er ook nog een paar fraaie frases aan breien. Omdat het oog en oor immers ook wat willen en beslist gestreeld wensen te worden. Waarvan dus, het zij herhaald, akte werd genomen in Zwolle en nog zoveel vaker wanneer eden worden afgenomen van medici, juristen en bankiers, om maar eens wat beroepsgroepen te noemen die de laatste jaren hebben bewezen wat voor een wassen neus dat gedoe in feite is als de juiste basishouding ontbreekt. Wat dan blijkt uit het feit dat men zo’n voorgekookte formule gladweg weet te debiteren, maar er moeite mee heeft om die te vertalen in integriteit, laat staan dat men dat woord nog zou kunnen schrijven.
robschimmert 