Thuis in Frankrijk?

De vraag wat mensen toch te zoeken hebben in Frankrijk als ze zich daar hetzij blijvend willen vestigen dan wel een tweede huis wensen aan te schaffen, kon bijna wel de weerklank zijn van de opluchting die zoveel jaar na dato nog altijd haar weg vindt in ons gemoed over ons op het laatste moment verkregen inzicht dat wij in dat land niets te zoeken hadden en dat geen enkele Fransman op ons zat te wachten. Waardoor wij ons voornemen om ook die kant op te verkassen maar ijlings terzijde hebben geschoven en ons hart maar verder hebben opgehaald aan het geluk dat we hier al lang hadden gevonden. Zo ondernemend waren wij ook weer niet dan dat wij dat in zijn geheel in de waagschaal wilden stellen. Zoals wij ons er ook heel goed van bewust waren dat onze capaciteiten, kennis, expertise en talenten op geen stukken na zo uniek waren om ons een gedegen concurrentiepositie op de Franse arbeidsmarkt te bezorgen. Dus wat had je er dan te zoeken en welke sores haal je je niet op je hals, was onze overweging? Alleen maar omwille van een onverklaarbaar sentiment dat kennelijk vooral een verlangen naar Frankrijk doet ontstaan, maar dat welbeschouwd slechts de resultante is van een verlengd vakantiegevoel, dat toch onmogelijk vol te houden is buiten de seizoenen als dat land op Parijs en een paar steden na compleet op slot lijkt te zitten en hoofdzakelijk met kranten dichtgeplakt.

Met name geldt dit voor de campagne waar geen Fransman die echt goed bij zijn hoofd is, nog wil wonen, maar blijkbaar wel al die immigranten die er nog geen snars van hebben begrepen als ze alle schepen achter zich verbranden en de winterse treurigheid van het Franse binnenland niet alleen voor lief nemen, maar deze zelfs beschouwen als dat ultieme kader waar hun verlangen om de drukte en stress van Nederland te verlaten, volledig binnen past. Waarbij alle ongemakken zoals daar bijvoorbeeld de grote afstanden, de afgelegenheid en eenzaamheid de meest uitgesproken kenmerken van zijn, op de koop toe worden genomen, want gecompenseerd worden door die twee, drie maanden zomer als er goede sier gemaakt kan worden met het verworven geluk tegenover alle achterblijvers die dan wat graag langs komen in zo’n prettig geprijsd pied à terre. Waar dan geen wanklank te horen is en de schone schijn wordt opgehouden, in tegenstelling dus tot de negen maanden daarvoor als het knarsetanden van spijt tot ver in de omtrek te horen moet zijn en het louter misère en verveling is dat er de klok slaat. Denk maar eens aan november in de Tarn of aan februari in de Corrèze. Wat wij in onze stoutste dromen al hadden gedaan en voorzien en wat wij ons dus vooral wilden besparen en waarvan wij nu nog altijd de opluchting oogsten, gewoon omdat we niet met onszelf op de loop zijn gegaan.

Advertentie