Een hart voor Vijlen

Het kan gerust heel opmerkelijk genoemd worden. Het bestaan van een dorp dat zich dwars tegen de stroom van malaise waardoor Zuid – Limburg getroffen wordt, ontplooit en tot bloei is aan het komen. Geen jongeren die er wegtrekken, geen leegstand te bekennen, geen winkels die er sluiten noch faillissementen die er worden uitgesproken. Niets van dat al. Eerder het tegendeel dat zich wonderlijk genoeg tot in alle locaties en haarvaten van de plaatselijke gemeenschap, die zo’n 1500 zielen telt, laat zien en voelen. Leven in de brouwerij is er sinds enkele jaren te over in Vijlen met haar hoogst gelegen parochiekerk van Nederland als baken en aantrekkingspunt voor wie op zoek is naar de combinatie van landschappelijk schoon en Bourgondisch leven. Die heeft op die laatste heuvelrug voor de Nederlands – Belgisch – Duitse grens op een spectaculaire wijze kunnen ontstaan met name door initiatieven, die soms ook niet dol genoeg konden zijn, van een aantal plaatselijke horeca – ondernemers. Maar die hadden dus wel dat effect dat hun dorpje en daarmee ook alle etablissementen, toch zo’n stuk of zes in getal, opgestoten werden in de vaart der volkeren en in feit de naburige toeristische kroonjuwelen als Vaals, Epen en Mechelen naar de kroon staken en steeds meer overtroefden.

Omdat het dus gewoon in Vijlen telkens weer gebeurde! Het hoeft er waarachtig niet alleen meer gesneeuwd te hebben om het dorp overlopen te zien worden. Want even goed hebben wandelend, fietsend en motorrijdend Nederland en wat er verder nog aan dagjesmensen te bedenken is, deze qua omvang onbetekenende plek ontdekt en kennelijk ook in het hart gesloten. Het blijft namelijk allemaal terugkomen en niet alleen op zondagen, als zowel de bossen die naar Vijlen zijn genoemd alsook de wandelwegen in de direkte omgeving druk, gezellig en nog niet overbevolkt zijn, waardoor er toch nog genoeg stiltegebiedjes te vinden zijn en er daarmee voor ieder veel te genieten is. Met daarna mogelijkheden te over om direkt en kort in de buurt nog een Bourgondische slag te slaan. In die ijssalon, in dat curieuze Cubaanse restaurant, in die brasserie die in en op een helling ligt, in dat ouderwetse restaurant met haar degelijke Limburgse keuken plus die twee wandelcafé’s die allen bij elkaar van Vijlen die nieuwe parel van het Heuvelland hebben gemaakt. Zo’n plek waar je eens geweest moet zijn om er altijd terug te keren. Waarover ik als geen ander en met volle overtuiging kan meepraten, omdat ik mijn hart daar ook heb verloren.

Advertentie