Kussende Russinnen

Over statements gesproken. En nog meer over sport en politiek. Want de antihomowetgeving van Poetin heeft het nodige teweeg gebracht en in elk geval ertoe geleid dat de scheiding der geesten behoorlijk zichtbaar wordt gemaakt, net zo als het verschil tussen aan de ene kant meegaand en aan de andere kant flink en misschien zelfs wel principieel. Bekijk nog maar eens wat er is gebeurd sinds dat beleid in Rusland explicieter werd gemaakt en er meteen daarna door delen van de internationale gemeenschap over een boycot van de Olympische Winterspelen werd gesproken. Wie stond er als eerste vooraan om te benadrukken dat sport en politiek niets met elkaar te maken hebben en dat sporters vooral loyaal behoren te zijn ten opzichte van een gastland, dus zich dienen te onthouden van elke vorm van protest tegen de politieke situatie in zo’n land? Natuurlijk zo’n Hollandse bobo, een baas van het NOC, Bolhuis geheten, die er natuurlijk geen enkel belang bij heeft dat zo’n Olympisch evenement op de tocht komt te staan. Want veertien dagen Sotsji in de winter aan de Zwarte Zee beleef je maar een keer en laat je niet door de neus boren door wat opgeschoten volk dat ook wat meent te moeten vinden. Een stevige stellingname dus van achter een Haags bureau, waar geen moed voor nodig is, maar slechts gekoesterd eigen belang in het geding wordt gebracht.

Hoe schril is het kontrast tussen deze in alle veiligheid geformuleerde opinie, die eigenlijk niet eens een mening, maar eerder een motto of slogan genoemd kan worden, en de innige omhelzing en de dikke kus op elkaars mond van de twee Russische atletes Tatiana Firova en Ksenia Ryzhova, die aan duidelijkheid niets te verstaan overliet. Want dat deze twee goud winnende leden van de 4 x 400 meter ploeg hiermee tijdens hun huldiging gedurende het WK Atletiek in Moskou een gebaar maakten laat zich alleszins raden. En allesbehalve een loos gebaar omdat het voor het oog van de wereld en nota bene in het eigen land gebeurde, met alle risico’s van dien, met een Poetin die als het om de uitvoering van zijn beleid gaat bepaald weinig scrupules kent. Vandaar het respect dat deze kussende Russinnen verdienen voor hun statement dat even spectaculair is als de gebalde handschoenen van de Amerikaanse sprinters John Carlos en Tommy Smith tijdens de Olympische Spelen in Mexico in 1968 en dat daardoor zeker dezelfde eeuwigheidswaarde zal krijgen. Vanwege de door hen betoonde moed en tegendraadsheid, begrippen waar bobo Bolhuis in de verste verte niet en nooit van zal hebben gehoord, omdat hij slechts zijn eigen straat kent, aan het schoonvegen waarvan hij een full time dagtaak heeft.

Advertentie