Er is geen ontkomen aan en het beeld wordt ook steeds meer opgeroepen. De Nederlandse televisie wil in toenemende mate de afschaduwing zijn van de ouderwetse Hollandse huiskamer, waar het gezin knusjes bijeen zit of aanschuift en zich vooral comfortabel voelt. Want de typecasting die in reeksen van uitzendingen wordt gebruikt, neigt sterk naar het wekken van die indruk. Als het thuis niet meer gaat door alle besognes en drukte, dan wordt er toch quality time op de buis geschapen, moet de gedachte zijn van de programmamakers. Wat dan te realiseren is door allerhande mensen in de respektievelijke, maar vooral praatprogramma’s, plaats te laten nemen die dat gevoel van huiselijkheid of althans de herkenning daarvan moeten oproepen. Waarbij het er verder niet toe lijkt toe doen of betrokkenen verder nog waardevolle bijdragen hebben in de vorm van een oorspronkelijke gedachte of een scherpzinnige opmerking. Dat lijkt nauwelijks aan de orde. Als de sfeer maar door hen opgeroepen wordt en de kijkers daardoor uit de plooi gaan, als ze de tijd van toen bijvoorbeeld opeens herkennen in het gekir en gegiechel van Nelleke van der Krogt tijdens ‘Kunst en Kitsch’, die daarmee die treffende gelijkenis vertoont met die buurvrouw of tante die indertijd een keer in de maand de stemming thuis kwam opschudden.
En eenzelfde rol vervult die Johan Derksen die als de eigenwijze en alleswetende oom bij tijd en wijle zijn licht op de zaken des levens, i.c. het voetbal, laat schijnen en wiens stem uiteraard prominent opklinkt, maar waarbij het wel de vraag is of er echt naar geluisterd wordt. Hoewel erkend moet worden dat de gezelligheid juist geen tijd kent, als hij maar geregeld te horen is. Blijft over opa Maarten van Rossem die als het ware factotum te pas en te onpas van stal wordt gehaald omdat hij nu eenmaal bij de huisraad hoort. Hij mompelt en bromt zo nu en dan wat en krijgt alleen al daardoor de lachers op zijn hand omdat hij de reputatie heeft om vroeger geestig en humoristisch te zijn geweest. Wat hij met zijn onverstaanbaarheid niet meer hoeft te bewijzen, omdat zijn enkele aanwezigheid voldoende is, zoals een opa in zijn levensavond binnen en voor een gezin hoort te zijn en daarin geen enkele bijdrage meer hoeft te leveren. En zo wordt dus een cirkel rond gemaakt als de tv zo de kijkdoos wordt waarin we naar onszelf kijken, zij het aan de hand van die types die daarvoor zijn ingezet en die zo het beeld en de sfeer oproepen van zo’n familie Doorsnee, waarmee het allemaal op de radio begon in de vijftiger jaren en die in die tijd nadien niets blijkt veranderd. Alleen is het geluid nu beeld geworden.
robschimmert 
Ik weet niet hoe jij de avond doorbrengt, maar ik zie die gasten nooit.