Omdat ik nu toch aan de gang ben om wat ongenoegen over het door mij ervaren maatschappelijk verval te ventileren, maak ik maar meteen de overstap naar nog zo’n verschijnsel waar ik van gruw, maar dat niet meer te elimineren schijnt, dat in brede kring ook geaccepteerd lijkt, terwijl ik er met de beste wil van de wereld geen chocolade van kan maken noch koek van kan bakken. Ik snap er niets van dat iets dat in mijn ogen typisch een uiting is van de cultuur van randgroepen, motorclubs bijvoorbeeld, zo maar, in nog geen vijf jaar tijd, heel gewoon schijnt te worden gevonden en alom ingang heeft gekregen. Want dat is toch intussen wel de status geworden die de tattoos, de plakplaatjes hebben gekregen. Zonder dat mij nu echt duidelijk is waarom. Nog afgezien van het feit dat ik er onmogelijk enige vorm van beschaving in kan ontdekken, het gewoon ordinair vind en het in mijn ogen getuigt van die typische ‘straat’- mentaliteit, deugen die lichamelijke versieringen die mensen zich kennelijk steeds meer gunnen, in verschillende opzichten niet.
In esthetisch opzicht blijken het grotendeels wanprodukten te zijn en bepaald niet de uitdrukking te zijn van een vrije, creatieve geest die zich op een oorspronkelijke wijze aan de wereld wil tonen. Het zijn vaker de platte, voorspelbare plaatjes, mierzoet en ontdaan van elke tegendraadsheid. Maar niet alleen het beeld waarin de tattoos gegoten zijn, deugt in geen enkel opzicht. Het verhaal erachter, de symboliek die erin vervat zou moeten zijn, is zo alledaags, slaapverwekkend en middle of the road dat daarmee eigenlijk des te duidelijker is hoe fout en tegelijk middelmatig die wereld is waarin de tattoos hun opgang mogen maken. Waardoor het hele verschijnsel per saldo niets blijkt toe te voegen aan onze cultuur, verandering en vooruitgang alleen maar frustreert, om niet te zeggen eerder de neergang van onze samenleving toont. Want die zich zo verveelt, dat men niets anders meer weet dan zichzelf afzichtelijk uit te dossen, ondertussen gehuld in en bevangen door het misverstand dat er sprake van een blijvende verfraaiing is. Of heet dit niet het spoor bijster raken?
robschimmert 
Op zich heb ik er niets tegen; het is eerder het idee dat mensen hebben nu iets werkelijk heel bijzonders en gedurfds te doen dat wat irriteert. Nou ja, het is ook gedurfd in zekere zin, want je komt er niet zomaar meer vanaf. Het irriteert mij ook wat, maar toch zeg ik tegen mijzelf: dat is die mensen hun eigen zaak, en het is niet aan mij daar een oordeel over te hebben. Waarschnijnlijk zouden zij niet dood gevonden willen worden in mijn kleding, bijvoorbeeld.
Gelukkig mogen we zelf beslissen wat we met ons lichaam doen. Aan mijn lijf komt het niet, maar wie wil mag voor mij.
Ik heb een zeilschip op mijn borst net als Popeye.
Ultieme signalen van de persoonlijkheid, die goed interpreteren en je weet met wie je van doen hebt, handig toch.
Een randgroep die zich ook graag laat tatoeëren is de Engelse adel. Koning George V had naar verluidt een drakentattoo, Edward VII een christelijk kruis.