Een wereld zonder humor?

Een paar dagen geleden hoorde ik de verzuchting dat als je geen grappen meer over homo’s kunt maken, dat je het dan over geen enkele groep meer zou mogen doen. Ook niet over doven, blinden, atheïsten, negers, katholieken, gekken, Duitsers, Limburgers bijvoorbeeld. Waarmee je in een humorloze wereld zou terechtkomen, luidde de veronderstelling. Ik heb me op dat moment van commentaar onthouden omdat ik er een logje in vermoedde. Want waar het idee op berust dat er geen lol meer te beleven is, als je anderen, groepen, niet meer over de hekel mag halen, niet meer mag afzeiken, ontgaat mij even. Alsof dat de ware humor zou zijn. In mijn perspectief niet. Op die manier naar anderen kijken, over anderen spreken en dat ook nog als geestig aanduiden, roept bij mij toch vragen op. Hoe sta je namelijk in het leven en hoe kijk je naar jezelf als je je zo nodig tegen anderen moet afzetten, met name tegen hun kenmerken waardoor zij van jou of van de groep waartoe je je rekent, afwijken? Waarom dat samen tegen die derden te hoop lopen, met de grap over hen als moeiteloos excuus om vooral niet verdacht gemaakt te kunnen worden? Omdat het snijvlak met discriminatie, dus politiek incorrect en ongewenst gedrag te dun is, als het al niet is om voor smakeloos versleten te worden.

Noemen we het maken van die grappen daarom toch maar humor, omdat je er dan mee weg zou kunnen komen? Te gemakkelijk en misgegokt. Omdat de definitie van humor echt anders luidt en bepaald een andere uitwerking krijgt, die natuurlijk begint bij de zelfspot en voor de rest in Engeland uitgevonden kon zijn door Tommy Cooper, Monty Pythons en Mr. Bean die in al hun vermakelijkheid zich nog nooit hebben uitgeleefd op de ruggen van anderen. Zoals we in Nederland op dat gebied best een naam te verliezen hebben als we al kijken naar Toon Hermans, Wim Sonneveld en de meeste grote cabaretiers die hen opvolgden die zich, de uitzondering daargelaten, nooit de lach hebben opgeroepen ten koste van groepen van mensen, hoogstens van verzonnen stereotyperingen. Maar meer ook niet. Tot zelfs aan Theo Maassen aan toe, die op zijn best is als hij weer een type uit zijn dikke duim zuigt en de humor anno nu bedrijft zoals hij bedoeld en ook nog steeds gedefinieerd wordt. En daarmee de wereld leefbaar en verteerbaar houdt, waarin verder die lol ten koste van derden als kiespijn gemist kan worden, ook vanwege dat gebrek aan beschaving dat eruit spreekt. Laat dat voor eens en voor altijd door mij gezegd zijn.

Advertentie