Min of meer door de nood gedwongen word ik steeds meer met mijn neus op de feiten gedrukt met betrekking tot ziektekosten, zorgverzekering, premiebetalingen en wat dies meer zij. En hoe scherper die konfrontatie is, des te minder begrijp ik van het hele verhaal en ontgaan de logica en verbanden daarin mij totaal en zie ik slechts tegenstrijdigheden. Wat des te frustrerender is omdat ik wel geacht wordt te betalen en ook nog per jaar telkens meer. Waar zijn de tijden gebleven dat er een ziekenfonds was en daarnaast een collectieve ziektekostenverzekering? Ik kan mij van toen niet de opwinding noch de ergernis herinneren die nu zo gewoon lijkt te zijn geworden. Je betaalde je premie, of liever gezegd die werd op je salaris ingehouden, je werkgever nam ook een deel voor zijn rekening en de zaakjes waren daarmee per maand geregeld. Behalve dan dat als je kosten maakte, je die moest declareren. Maar dat leverde nooit een probleem op. Er heerste op dat front dus een serene rust. Kom daar nu maar eens om. Want ieder jaar brengt wel weer wat nieuws, maar steeds met de zekerheid dat je er als verzekerde geen draad beter van wordt. Per jaar zijn we tot nu toe telkens meer gaan betalen, terwijl we op het basispakket over de hele breedte ervan alleen maar hebben ingeteerd ten opzichte van de vroegere situatie waarin nog sprake was van die collectieve ziektenkostenverzekering.
Bovendien is het eigen risico met sprongen gestegen, tot 350 euro per persoon per jaar, waardoor je bijvoorbeeld al kunt fluiten naar de vergoeding van of de tegemoetkoming in de kosten van medicijngebruik. Volgende verschraling is dat de werelddekking uit het basispakket zal worden gehaald om zo nog meer op de kosten van de gezondheidszorg te kunnen bezuinigen. Het zal allemaal best zo en ook waar zijn. Maar die inperking van de voorzieningen klemt des te meer door de wetenschap dat de zorgverzekeraars per jaar steeds ruimer in hun middelen zijn komen te zitten zonder dat de voordelen daarvan ook aan de verzekerden toe vallen. Daar schijnt geen kijk op te zijn omdat we maar moeten blijven horen dat er in de kosten van de gezondheidszorg nog verder gesneden dient te worden zonder dat helder wordt waar en wanneer dat afgelopen is. Het gaat dus maar door. Met als enig gevolg nog meer onrust en frustratie, zeker bij mij welke vooral scherpe kanten krijgt doordat ik maar al te goed weet dat bij onze zuider – en oosterburen niets hiervan te vernemen is en daar rust en tevredenheid op alle fronten heerst, te meer omdat voorzieningen en service in hun gezondheidszorg boven elke twijfel verheven zijn, zozeer dat Nederlanders daar ook hun heil blijken te zoeken. Uiteraard, zou ik zeggen zonder dat ik er verder iets van dat verschil begrijp en daarom graag zou horen hoe alle tegenstrijdigheden die ik hier heb genoemd, met elkaar te rijmen zijn.
robschimmert 
De prijzen rijzen de pan uit en niemand lijkt ook maar ergens grip op te hebben…
Ik dacht dat het aan mij lag. Dat ik me er te weinig in verdiepte en dat het ‘ergens’ allemaal wel zou kloppen, dat het verantwoord was. Ik herinner me de tijd dat het ziekenfonds een tientje (guldens) per maand kostte.
Voor de invoering van het nieuwe zorgstelsel zat de helft van NL in een ziekenfonds en de andere helft was particulier verzekerd. Die laatste helft hoor je niet omdat zij voorheen meer betaalden dan nu. Destijds betaalde ik ruim 200 gulden per maand en nu zit ik op 73 euro. Beide met het hoogste eigen risico.
In het oude ziekenfonds zat geen werelddekking. Sterker nog Frankrijk was al een probleem omdat onze zeieknfondsen daar geen goede afspraken mee kon maken. In Frankrijk waren de zaken toen al anders geregeld. Een stuk duurder en familie of kennissen moesten veel meer aan de dagelijkse verzorging doen als er iemand daar in het ziekenhuis kwam. Voor Fransen uit de buurt wel te doen, maar voor een buitenlander knap lastig te regelen.
Het beste kon je dan voor een paar gulden per dag een reisverzekering nemen alleen voor de ziektekostendekking. Die verzekeringen bestaan nog altijd en die premies zijn nog altijd niet hoog. Wel is het veel meer gezeur om je kosten vergoed te krijgen. Het bedrag wat Schippers er mee bespaart is minimaal.
Onze ziektekosten zijn vooral gestegen omdat we per persoon veel meer fysio consumeren. Vroeger was er geen vrijwel geen fysio en nu zie ik ze hier op elke straathoek. Daarnaast kon de medische wereld steeds meer, maar dat werd ook steeds duurder. En de medicijnenmaffia is nog steeds niet onder controle. Maar het zou me niet verwonderen als door het wegwerken van de wachtlijsten er nu veel meer zorg wordt verleend.
Nou, ik ervaar de werkelijkheid toch anders. Mijn premies zijn echt gestegen tov de tijd dat ik in een collectieve ziektekostenverzekering zat en ruim de helft daarvan voor rekening van mijn werkgever kwam. Verder kende ik toen ook een eigen risico, maar zeker niet een van 350 euro per persoon. Verder blijft het een veeg teken voor mij dat zoveel Nederlanders voor hun zorg de grens over gaan en dat er noch in Belgie noch in Duitsland sprake is van onrust in en rond de gezondheidszorg zoals in ons land, waar het sinds het hele stelsel op de helling ging, alleen maar hommeles en onrust is geweest en je er als verzekerde in elk geval niet beter van bent geworden.
Ik vraag me dit ook af, hoe dit vroeger kon en nu niet meer, en kom steeds tot de gedachte dat het vroeger ook niet kon, maar we het toch deden.
Maar zo ben je aan het bewijzen uit het ongerijmde.
Ik weet geen verklaring waarom dit vroeger geen probleem was en nu wel.
Mijn verklaring is ook dat we te lang op de pof hebben geleefd. Een van de verklaringen.
Margo, verklaar dat op de pof eens nader. Want je vergeet dat we jarenlang een kolossale meevaller hadden en zelfs nog hebben in de vorm van de aardgasbaten uit Slochteren.
Ik weet het niet Rob, maar we dachten wel erg lang dat er geen eind kon komen aan de groei. Hebben we ons niet te rijk gerekend met die aardgasbel?
Het echte probleem ligt nog veel dieper: we worden steeds ouder, medisch-technisch kunnen we steeds meer, de medische wetenschap kan de dood steeds verder uitstellen maar uiteraard niet voorkomen. Artsen zijn er op uit zijn om mensen zo lang mogelijk in leven te houden en de mogelijkheden daarvoor nemen steeds verder toe, maar de kosten dus ook. Als je alle kosten die je in een mensenleven besteedt aan een mens door twee zou delen zou je zien dat de helft wordt besteed in de laatste twee jaar van iemands leven. Dus net zo veel als in al die jaren daarvoor. Ik denk (sorry Jaap) dat daar de enige echte oplossing ligt. We zullen moeten leren accepteren dat het doodgaan van oude mensen bij het leven hoort en dat we dat niet (letterlijk) koste wat het kost zo lang mogelijk moeten uitstellen. Als we stokoude mensen die hun leven hebben geleefd en vaak letterlijk verlangen naar de dood toestaan om te sterven in plaats van met medische kunstgrepen en zakken vol medicijnen hun leven nog een jaartje te rekken zouden we de gezondheidsbudgetten kunnen halveren. Met dat geld zouden we heel veel ellende in bijv. Afrika kunnen bestrijden. De steeds verder voortschrijdende medische wetenschap dwingt ons tot keuzes die we voorheen niet hoefden te maken, toen gingen mensen gewoon dood als het hun tijd was. Nu kunnen we hun leven rekken maar hoelang, en tot welke prijs willen we dat blijven doen ?
Dan is dat je verklaring. De aardgasbel heeft ons tijdelijke rijkdom gegeven
Maar dan verklaart dat nog niet de krimp in zorgvoorzieningen van de laatste tien jaar.