Gisteren is het zeventiende Wereld Muziek Concours in Kerkrade afgesloten. Over vier jaar, in 2017, kunnen fanfares, show – en drumbands, harmonieën en brassbands weer een gooi doen naar de zo begeerde titels in hun respektievelijke klassen. Nu kan natuurlijk een vraagteken gezet worden bij de nogal pretentieuze titel van dit vierjaarlijks concours waarin wereldtitels aan amateurmuziekgezelschappen worden vergeven. Uiteraard blijft het de vraag of de winnaars met recht de wereldkampioen in hun kategorie genoemd mogen worden, of er nergens ter wereld een beter ensemble te vinden is. Dus wat dat betreft lijkt de hele naamgeving toch dubieus. Maar het neemt anderzijds niet weg dat er de afgelopen vier weken grote muzikale prestaties zijn geleverd in Kerkrade, prestaties die ook bij professionals alle respect hebben afgedwongen, mede getuige het feit dat een Koninklijk Concertgebouw Orkest zich nooit te goed heeft gevonden om aan een WMC met optredens luister bij te zetten. Ook logisch, omdat de amateurorkesten die op zo’n Wereld Muziek Concours acte de presence geven grotendeels de bakermat blijken te zijn voor de gelederen van de beroepssymfonie-orkesten.
Tegen die achtergrond en in dat licht moet dan ook de prestatie van de fanfare van mijn dorp Schimmert, Saint Cecilia, beoordeeld worden. Voor de tweede maal achtereen wist ze in de hoogste afdeling voor fanfares, de concertdivisie, de tweede plaats te bemachtigen, met opnieuw een recordaantal punten. Wat voorwaar een schitterende prestatie genoemd mag worden voor zo’n ensemble uit een dorp met nog geen vierduizend inwoners. Gedegen scholing, een hechte en professionele organisatie, een goed bemeten instrumentenfonds, enthousiasme en betrokkenheid en uiteraard de collectieve toewijding van alle leden, dus hun inzet om jaren aaneen intensief te repeteren om tot die eenmalige naadloze uitvoering van een complex repertoire te komen tijdens zo’n WMC. Waaraan niet alleen hoge muzikale kwaliteit afgemeten kan worden, maar evenzeer het gehalte van de dorpsgemeenschap waarin deze fanfare zozeer is gebed dat met gemak de stelling volgehouden kan worden dat de een niet zonder de ander kan en dat beiden elkaar in feite zo hoog weten te houden, dat je daar als Schimmertenaar met recht trots op mag zijn. Vandaar mijn lofzang hier op onze fanfare.
robschimmert 
Niet slecht toch voor zo’n dorpje…