Het wil wel eens gebeuren dat als iemand overlijdt dat je je dan gewaar wordt dat betrokkene zonder dat je je er echt bewust van bent geweest, altijd in stilte en op de achtergrond deel heeft uitgemaakt van je leven. Dat besef drong gisteren tot mij door toen ik hoorde dat Rita Reys op 88 – jarige leeftijd was overleden. En het was meteen onwerkelijk nieuws omdat ze in mijn beleving en gezien haar vitaliteit niet kon overlijden. Met haar optredens, tot bij wijze van spreken de dag ervoor, was zij het leven en daarmee ook de eeuwige jeugd. Ik heb haar tenminste nooit ouder zien worden ondanks alle tegenslagen die zij op haar weg tegenkwam. Als een Phoenix wist ze steeds uit haar as te herrijzen om de volgende fenomenale vocale prestatie te leveren, om haar titel “First Lady of Jazz” vooral waar te blijven maken. Een leven lang heeft ze dat zonder ophouden gedaan. Ook mijn leven lang, althans gedurende al die jaren dat ik een liefhebber van de jazz en dus van haar zang ben geweest.
Van het midden van de vijftiger jaren, bij haar debuut op de fameuze verzamel – LP “Jazz behind the dikes” tot voor een paar weken toen ze nog altijd live optredens verzorgde. Met alleen die break gedurende de zeventiger jaren toen ze onder begeleiding van Rogier van Otterloo en onder impuls van Willem Duys een uitstapje maakte naar het meer gelikte genre waarin ze zich liet begeleiden door strijkers, en mij toch even als liefhebber en fan kwijt raakte, hoewel ze ook toen haar kwaliteit niet verloochende. En omdat bij haar het bloed ook daar kroop waar het niet gaan kon, beleefde ze al snel haar come-back in de echte jazz en werd ze nog beter dan ooit te voren met de verwezenlijking van een aantal schitterende CD’s die ik gelukkig tot mijn verzameling mag rekenen en die mijn herinnering aan Rita Reys levend zullen houden alsook mijn beeld van haar. Dat is wat mij betreft gestold en geëtst in haar uitvoering van ‘Young at heart’ dat zij op 85 – jarige leeftijd in 1910 in VPRO’s Vrije Geluiden zong. Symbolischer en waarheidsgetrouwer als zij daar liet horen en zien, kon het toch bijna niet?
robschimmert 
Het was nooit mijn stijl, en ze irriteerde me altijd enigszins, maar ze is tot vrijwel op het allerlaatst op hoog niveau doorgegaan en dat is hoe dan ook een prestatie.