Wat die Spaanse treinmachinist op dat spoor bij Santiago de Compostella heeft bezield, zal voorlopig nog wel een raadsel blijven. Mij intrigeert het in elk geval stevig dat hij op een plaats waar een maximale snelheid van tachtig kilometer per uur was toegestaan, doodleuk op de volle snelheid van 190 kilometer per uur een van de weinige bochten in dat traject van de Hoge Snelheids Lijn wilde nemen. Het kan haast niet anders dan dat de macht der gewoonte hem de baas is geworden als hij al een jaar lang dienst deed op dit traject en vermoedelijk steeds op die nu fatale plaats de snelheid van de trein op haar maximum handhaafde. Het was kennelijk altijd goed gegaan en niemand van het verantwoordelijk management opgevallen. Wat op zijn minst verwonderlijk is omdat zo’n hogesnelheidstrein toch voorzien moet zijn van een black box, waarop de ritgegevens terug te lezen zijn. Net zoals dat al dertig, veertig jaar kan met een tachograaf die tot op de meter en seconde laat zien hoe hard er met een autobus gereden is. Maar deze machinist ontsnapte met zijn gedrag dus volkomen aan zijn bazen terwijl ze door hem en zijn escapades op het internet al gewaarschuwd hadden kunnen zijn. Want daar had hij zich nooit onthouden van snoeverij over de snelheden die hij met zijn trein had weten te bereiken.
Waarbij de tweehonderd per uur klein bier voor hem bleek te zijn. Zodat daarmee het beeld ontstaat dat de Spaanse spoorwegen zowel de veiligheid als dienstbaarheid in handen hebben gelegd van een halve Formule 1 – coureur, althans in de handen van iemand die behept was met die ambitie en mentaliteit, zonder dat daar door iets of iemand nog verder toezicht en controle op werd uitgeoefend. Waarmee de verantwoordelijkheid voor die ramp in de eerste plaats bij het spoorbedrijf ligt, nalatig, nonchalant als het is geweest in de uitoefening van de vereiste managementtaken. Met op gelijke hoogte van verwijtbaarheid, met zelfs nog een dikke streep extra achter zijn naam, die machinist, die hoewel al 52 jaar oud, zijn verstand en onderscheidingsvermogen plus professionaliteit kennelijk thuis had gelaten of het helemaal niet bezat en in plaats daarvan op zijn werkplek en aan het stuur van die trein alles en iedereen vergat, het ongeleide projectiel werd dat die ramptrein wel moest lanceren naar die catastrofe van een paar dagen terug. Welke daarmee niet slechts te herleiden was tot een fout van de bestuurder, maar zijn oorzaak vond in zijn misdadig gedrag, waarin hij onbelemmerd zijn gang kon gaan en waarvan niemand in de gaten had dat hij stapelgek was geworden.
robschimmert 
En te bedenken dat die bocht door camera’s wordt bewaakt in al die voorgaande jaren. Dan moeten ze hem toch vaker door die bocht hebben zien “scheuren”. Ik vermoedt hier ook een deel van een Spaanse mentaliteit, wat vandaag niet komt, komt morgen. “Manjana, manjana, nu mijn siesta.”
Ik zei het gisteren al, schandalig.
Ik dacht dat de foto die hij op Facebook plaatste, waarbij hij 200 reed, gemaakt was op een deel van het traject waar hij wel zo snel mocht. Ik kan me niet voorstellen dat hij altijd zo snel door die bocht ging. En ik kan me nog minder voorstellen dat hij dat bewust heeft gedaan. We wachten het maar af.