Linkshandigheid

Wat de dieper liggende oorzaak is, zou ik waarachtig niet weten. Maar het lijkt er werkelijk op alsof linkshandigheid totaal geen issue meer is. Viel het mij vroeger, en dan bedoel ik tot zo’n dertig jaar geleden, telkens weer op als ik iemand met de linkerhand zag schrijven of een handtekening zetten, tegenwoordig kon het wel usance geworden zijn. Zovelen zie ik die gespiegelde beweging in die nog net verwrongen lichaamshouding maken, tot Barack Obama aan toe, dat het nauwelijks nog in het oog wil springen. Dat moet onder andere te wijten zijn aan het feit dat linkshandigen geleerd hebben om schrijfgerei op een dusdanige wijze te hanteren dat het zojuist geschrevene daardoor niet in het ongerede raakt of door hun schrijvende hand besmeurd wordt. Want die handicap heeft of had de linkshandige ten opzichte van degenen die met de rechterhand plegen te schrijven en dus met die hand altijd voor de pen of ballpoint uitgaan.

Dit dus in tegenstelling tot de linkshandige, die lang die beperking of handicap dacht te kunnen overwinnen door met de arm en de linkerhand een boog om het geschrevene te maken, wat dan meestal leidde tot die potsierlijke houding die zo kenmerkend was voor de linkshandige. Dat zie je niet of nauwelijks meer, nu linkshandigen geleerd hebben om hun schrijvende hand op een dusdanige manier te positioneren ten opzichte van wat zij schrijven dat zij daardoor met hun linkshandigheid niet meer opvallen. Hoogstens als je er nog eens extra op let. Want dan zie je een gespiegelde schrijfbeweging, maar meer dan dat ook niet. Let er maar eens op en merk dat Barack Obama de aanvoerder en leidsman is van een leger van linkshandigen dat alleen maar groter wordt, waardoor ik mijn status van uitzondering, want dat is het de eerste helft van mijn leven geweest, ten slotte toch begin te verliezen. En dat voelt best prettig, omdat excentriciteit ook niet alles is, vooral als je er niet voor hebt gekozen.

Advertentie