Het stond al te lang ongelezen in mijn boekenkast. Zo lang dat haar maagdelijke staat mij echt begon te storen. Het was een van die 660.000 exemplaren die in 2006 van ‘Dubbelspel’ van de Antilliaanse schrijver Frank Martinus Arion (1936) in het kader van de campagne “Nederland Leest” was gedrukt en dus ook binnen mijn bereik was gekomen. Maar niet meer dan dat omdat het sedertdien, dus gedurende een zevental jaren, een lijdzaam en bijna verborgen bestaan had geleid. Ik had er al die tijd nog niet naar omgekeken omdat ik kennelijk andere leesprioriteiten had. Door het optreden van een zomerse luwte vond ik nu wel ruimte om dit boek haar aandacht te gunnen. Al snel raakte ik verwonderd dat juist ‘Dubbelspel’ als eerste titel was uitgekozen om het lezen in Nederland te bevorderen. Want het betrof bepaald geen toegankelijk verhaal. Eerder curieus, omdat het gaat om een vertelling die voor een groot deel het verslag bevat van het spelen van domino door vier mannen op Curaçao op een zondagmiddag, wat daar, zo suggereert het boek, een normale en populaire bezigheid is. En omdat het verhaal rijkelijk 
doorspekt is met spelregels alsook het verloop van het spel tot in detail schetst, krijgt het daarmee voor de gemiddelde lezer toch een abstracte dimensie, tenminste voor die lezer die niet ingevoerd is in het dominospel.
Waardoor deze het per saldo moet doen met de gedragingen van en de dialogen tussen de respektievelijke hoofdrolspelers, welke op zich een fraaie inkijk geven in die typische Antilliaanse cultuur, waarin de man – vrouw – verhoudingen toch beduidend anders zijn dan in onze Westeuropese omgeving, in elk geval een stukken flamboyanter karakter hebben. Dat maakt Arion in zijn ‘Dubbelspel’ alleszins duidelijk zoals hij er ook in slaagt om een beklemmende sfeer te scheppen, waarin de spanning oploopt met het vorderen van het spel, welke daarom wel moet uitmonden in die climax, in die dramatische apotheose die zich al vroeg in het boek aankondigt, maar waarvan je je als lezer dan nog niet bewust bent. De kracht van Arion is dat hij je dus steels meesleept in zijn verhaal, op een wijze waaraan de echte verteller te herkennen valt. Wat echter niet wegneemt dat de uitweidingen over het dominospel en alle aandacht die er in dat verband aan de details ervan worden gegeven, de vaart van het boek niet echt ten goede komen en voor een deel afbreuk doen aan het leesplezier, waarvoor Frank Martinus Arion absoluut het talent heeft om dat te verschaffen, maar dat er in dit boek wat mij betreft onvoldoende uit komt.
robschimmert 