Dit wordt een wat zwaarmoedige overpeinzing. Maar wat moet je anders met deze drukkende warmte als je hem toch niet ontkomen kunt omdat je geen vakantie hebt? Dus konkludeer ik op voorhand en voorafgaand aan mijn gedachten daarover dat ik toch blij ben dat ik mijn beste jaren heb gehad en dat ik me geen betere tijd had kunnen wensen om het spitsuur van mijn leven mee te maken. Want geboft heb ik beslist, zo ervaar ik dat tenminste, dat ik mijn goede jaren heb gehad in de tijd vlak na de wederopbouw in Nederland, toen de welvaart zienderogen toenam dankzij onze nationale mazzel die de gasbel van Slochteren heette. We leefden op een luxe – eiland waar gezinnen met een enkele kostwinner nog gemakkelijk het hoofd boven water konden houden, een huis kochten, van de wieg tot het graf verzorgd werden en het gespreid bedje vonden dat de verzorgingsstaat heette. En zo bleef geluk nog heel lang gewoon en kenden we een geregeld gezinsleven zonder alle bijkomende sores omdat wij alles in ons land goed geregeld hadden of dachten te hebben. Met als de ultieme voorziening waarmee we de vogel afschoten, het waardevast en welvaartsvast pensioen. In extenso hebben wij van al deze voordelen en voorzieningen mogen genieten en ze beschouwd als die zekerheden die ons leven materieel gezien tot een paradijs op aarde maakten.
Totdat dat een illusie bleek te zijn die mijn generatie wel wat pijn bezorgt, maar bij lange na niet zoveel als onze kinderen en kindskinderen, voor wie die boze droom van ons een akelige werkelijkheid gaat worden. Want ga er maar aan staan wat zij voor hun kiezen krijgen. Om een gezin op een redelijk niveau te kunnen laten leven, is het een ijzeren noodzaak dat beide partners een baan hebben om inkomen te genereren dat toereikend is voor een bestaan met een acceptabel welvaartspeil. Kinderen gaan naar de opvang, waarvoor forse bedragen gedoteerd moeten worden. Uitgaven die wij nooit gekend hebben zoals wij evenmin gekonfronteerd werden met de kapitale sommen aan eigen risico die tegenwoordig opgebracht moeten worden binnen het kader van de ziektekostenverzekering. En alsof je nog niet genoeg hebt aan je werk en je eigen gezin, wordt er ook nog van je verwacht dat je meer en meer voor je ouders gaat zorgen, nu deze door de sluiting van bejaardenhuizen geacht worden op zichzelf te gaan of blijven wonen. Tel daar bij op dat je, als je je nu in het spitsuur van het leven bevindt en dit allemaal op je nek geschoven krijgt, erop kunt rekenen dat je minstens tot je 67e verjaardag door mag werken om daarna ook nog een geringer en onzekerder pensioen te ontvangen, dan heb ik toch niet teveel gezegd dat ik blij ben dat ik mijn beste jaren heb gehad nu ik dit tranendal zich voor mij zie openen en het leven niet meer dat lolletje is zoals ik het heb mogen ervaren.
robschimmert 
Een doorwrochte overpeinzing op sommige punten, maar soms ook een overpeinzing waar je nogal lichtvoetig mee over de details heen huppelt. Geen probleem overigens, laat ik daar helder over zijn. Wel nog een [aanvullende] opmerking. M.i. is het aanwijsbaar zo, dat elke generatie zijn eigen crises meemaakt. Onze ouders hadden de pech de Grote Depressie mee te maken en de primitieve impulsen, die de toenmalige wereldleiders daaruit putten.
Wij [sta me toe] maakten de crisis van de jaren 80 mee. Onze kinderen staan voor de huidige crisis. Wij hadden het geluk, dat het “Nooit meer oorlog” mantra toen volop bloeide in Europa. Maar vergeten ben ik niet hoe Reagan destijds doodgemoedereerd over een mogelijke Apocalyps lispelde. Onze kinderen [en met hen wij, zolang ons daar de tijd voor is gegeven] moeten hopen en bidden, dat ook zij de dans zullen ontspringen.
Moraal van dit verhaal? De mens kan niet functioneren zonder in allerlei vormen crises te veroorzaken. Waar onze generatie op een soms nogal onbeholpen manier maar desondanks met succes er in slaagde om de crises impact te beperken, zou dat ook de eerste taak van de huidige generatie moeten zijn. En daar wringt de schoen aan mijn voet zo stevig, dat ik met zorg naar de komende periode blijf kijken.
Wie zei al jaren geleden: het is beter om bezorgd dan zorgeloos door het leven te gaan als je met mensen op een door die mensen beheerde bol moet leven. Nodeloze zorg is te prefereren boven een [over]dosis aan zorgeloosheid.
Iets dergelijks meen ik ook in jouw slotwoorden te herkennen [don’t shoot me, I’m only the keyboardplayer].
De tweede helft van de vorige eeuw heb ik ook ervaren als de diamanten tijd. Het is een voorrecht om na de tweede wereldoorlog opgegroeid te zijn en het allemaal te mogen meemaken. Het waren de jaren dat alles crescendo ging, materieel als ook immaterieel. Al onze leeftijdgenoten hoor je dat steeds beamen. Wij hebben in de mooiste tijd van de geschiedenis en op de beste plek op aarde mogen leven. Door de huidige crisis tekent zich dit bewustzijn steeds duidelijker af.
Allemaal zijn we bezorgd om onze kinderen, en nog meer om onze kleinkinderen.
Nu neigen we altijd om de richting, waarin we ons op het moment bevinden in een rechte lijn door te trekken naar de toekomst. Zo groeiden de bomen in de negentiger jaren tot in de hemel, nu hebben we een crisis over de totale breedte en is ”de bodem nog lang niet in zicht.”
Het is moeilijk om een twintigtal jaren vooruit te kijken, laat staan een lange termijnvisie te ontwikkelen. Niemand heeft een idee hoe de wereld er over vijftig jaar uit zal zien.
Maar hoop op een betere toekomst is zeker gegrond.
Wanneer je luchtopnames ziet van 1945 van gebombardeerde steden, van leeggeroofde landen, van miljoenen vermoorde Joden en gesneuvelde soldaten. Van weduwen en wezen, van ontheemden, invaliden en armen. Vijftig jaar na dato vinden we niet een kogelgat meer, is Duitsland de sterkste economie van het rijke Europa, is Hiroshima een welvarende miljoenenstad, wordt van het ijzeren gordijn nog enkel een verroeste wachttoren als denkmal gefotografeerd, en mogen graffitti-kunstenaars de laatste betonplaten van de Berlijnse muur kleuren. Van zover zijn we gekomen.
Dan kan en mag de toekomst voor de generatie na ons er niet beroerd uit zien. Het compleet herstelde, opgebouwde en uitgebreide Europa erven zij. Alle wetenschap, kunst, cultuur, prestaties en uitvindingen, wordt hun in de schoot geworpen. Over 30 jaar en eerder is alle infrastructuur, huizen, havens, en research van nu betaald. Wanneer de bevolking godzijdank krimpt, krimpen ook de behoeften, de vervuiling, de uitputting van de grondstoffen en hebben we genoeg van alles.
Het werken kan dan ingevuld worden door wat mensen graag doen en waar ze nu steeds rijkhalzend naar uitzien, in de file op weg naar hun werk. Nog nooit zijn zoveel miljoenen ingenieurs op deze aarde afgestudeerd als dit jaar, nog nooit zijn zoveel ontdekkingen gedaan als nu, nog nooit is het tempo van vooruitgang zo hoog geweest , nog nooit is de sociale communicatie zo uitgewaaierd over de wereld, het wereldbeeld zo duidelijk, de globalisering zal steeds verder leidden tot het besef dat we met deze planeet met zijn allen maar een richting op kunnen.
Nadat de godsdiensten het onderspit hebben gedolven, kan de overbevolking een halt worden toegeroepen. Zolang ieder kind als een geschenk van god beschouwd wordt, zal de discussie een lange weg te gaan hebben. Zelf ben ik ervan overtuigd dat god het niet zal winnen van het internet.