Nu vakanties er min of meer door de nood gedwongen voor ons niet meer in zitten, in die zin dat ze in elk geval niet meer gepaard kunnen gaan met verplaatsingen van op zijn minst duizend kilometer, is dit een geschikt moment om nog eens terug te kijken op de tijd dat we onze hand voor zo’n afstand niet omdraaiden. Een, soms twee keer per jaar kozen we toen een bestemming in Frankrijk om daar op adem te komen van de dagelijkse besognes. Aanvankelijk met ons vijven, later en nog vaker met ons tweeën en steeds weer in de Provence, de Minervois of de Corrèze. En vraag mij niet waarom. Want zelfs met mijn wijsheid achteraf moet ik op voorhand het antwoord daarop schuldig blijven of in ieder geval er heel hevig naar op zoek gaan. Wat voerde ons toch steeds weer naar Frankrijk, durf ik mij nu best af te vragen. Wat hadden wij daar nu helemaal te zoeken en wat maakte dat land verkieslijker boven al die andere Europese landen? Zo leuk zijn de Fransen immers niet, terwijl het door de complexiteit van de Franse taal ook nog eens lastig was om met hen te communiceren. Een goedkoopte – eiland is het al die jaren nooit geweest, zodat mijn gulden er nooit twee Franse francs waard is geweest en je er doorgaans duurder uit was.
De Franse keuken kan evenmin de aanleiding zijn geweest omdat wat daarin echt exclusief is, de trip, niet te vreten is of onsmakelijk oogt, terwijl ganzelever ook afgedaan had nadat we hadden gezien hoe die dieren tijdens hun leven daarvoor geprepareerd werden. Daarna hadden we wat dat betreft gegeten en gedronken. Blijven de wijnen over die je dan tot die vakantie in Frankrijk zouden moeten verleiden. Dus niet heus. Want het neusje van de zalm is per definitie ongeschikt voor het dagdagelijks gebruik bij de maaltijden, waartoe je immers de vijflitervracs laat vullen met een eerstedebeste wijn bij de plaatselijke Cave Cooperative. Waarmee eigenlijk dat enige tintje is genoemd dat zo’n verblijf in Frankrijk dat specifieke cachet geeft wat je elders dus niet zult treffen. Maar om daarvoor jaar in, jaar uit naar dat land te gaan, is op zijn minst overdreven. Blijft de vraag wat ons dan wel tot dat herhaald reizen langs die Autoroute du Soleil heeft bewogen. Waarin heeft Frankrijk zich van andere landen onderscheiden om ons telkens weer naar haar te verlokken? Vertegenwoordigde het een verlangen naar iets onbestemds dat we daar juist hoopten te vinden. Of zijn we gewoon op sleeptouw genomen door een slimme campagne, die ons niet meer losliet met als gevolg dat we voor eeuwig aan la douce France bleven plakken?
robschimmert 
Ik heb nooit moeite met Fransen gehad omdat ze in elk geval een stuk vriendelijker zijn dan Nederlanders. Waarom ik graag naar Frankrijk ga weet ik ook niet. Laatst dacht ik nog, misschien een keer Italie of Spanje, maar ineens kwamen er gedachten in mijn hoofd die Frankrijk als beste keus rechtvaardigden. We gaan naar de Ardeche morgen, ik zal wel weer een paar sfeerlogjes plaatsen zodat je het ook weer snapt. Want echt uit te leggen is het volgens mij niet, wat daar hangt. Bij mij heeft het ongetwijfeld ook met mijn jeugd te maken, mijn broer gaat ook altijd per auto naar Frankrijk. Mijn zus niet, die gaat altijd naar Italie. Zal ook ongetwijfeld geweldig zijn, maar alleen de autoreis al, door de Ardennen, Luxemburg, Metz, Nancy (of andersom, dat weet ik nooit) Dijon, Lyon en daar ergens de snelweg af.
Geldt dus voor mij precies zo. Soms denk ik wel eens dat de bekoring van Framkrijk besloten ligt in de autoreis over de Autoroute du Soleil. Met bijvoorbeeld die niet te evenaren eerste stopplaats na de Peage bij Toul, of dat zesbaanstraject bij Beaune of de rondweg rond Lyon. Het zou zo maar de verklaring kunnen zijn voor mijn verslaving aan Frankrijk.
Ik heb een aantal maanden in Duinkerken gewerkt en ben daarnaast een 10-tal jaren op allerlei manieren door Frankrijk gefietst. Met de mensen kan ik goed opschieten, maar dat is met Britten en Duitsers niet veel anders. Het grote voordeel is de enorme variatie in landschap en de lage bevolkingsdiechtheid. Maar eigenlijk is dat in Duitsland niet anders.
Onbedoeld heb ik ook een aardig testje gedaan door wat rondjes te fietsen door Frankrijk en Duitsland. Van Frankrijk naar Duitsland ging prima, maar omgekeerd niet. Dwz Duitsland is stukken goedkoper qua eten en hotelletjes. Daarbij zijn de horecalieden in Duitsland een stuk prettiger in de omgang en vind ik er meer overnachtingsplaatsen die me aan staan. Dus na zo’n Duitse verwenning viel Frankrijk tegen. Als ik eerst door Frankrijk fietste, dan viel daarna Duitsland erg mee.
Qua bossen, rivieren en bergen is er weinig verschil. In Duitsland zijn wel meer mooie stadjes te vinden en ze hebben er schitterende fietspaden langs de kleinere rivieren. Bij elkaar zorgt dat er voor dat ik de laatste jaren vaker door Duitsland fiets en minder vaak door Frankrijk.
Tuurlijk, Duitsland is meer een hotelland, Frankrijk meer een campingland. Het ligt er natuurlijk aan hoe je er tegenaan kijkt, ik hou van rommelige oude stadjes, dan kom je in Frankrijk meer aan je trekken want Duitsland is veel georganiseerder en netter. Ik kan me wel voorstellen dat met de fiets Duitsland prettiger is, maar Frankrijk biedt veel meer variatie in het landschap. En Frankrijk is nog steeds twee keer zo dun bevolkt als Duitsland, dat al redelijk Nederlandse waarden benadert.
Jaren achtereen gingen we toen de kinderen klein en wij jong waren naar Istrië, Novigrad. Daar stond het vakantiehuis van de familie en gratis is altijd gunstig. Leuk pittoresk vissersdorpje. Bovendien de zee op 3,5 minuten lopen. Nu wil ik niet meer ieder jaar naar dezelfde plek en zijn we dan eens in Duitsland, dan Italië, Spanje, Griekenland. Komende week Duitsland, in het najaar Griekenland. we gaan graag dingen bekijken, afgewisseld met luie dagen. Van campings hou ik niet en Frankrijk heb ik één keer als vakantieland gehad. Een huisje hadden we toen.