Een verlangen naar de Allgau

Of het komt door de bijzondere omstandigheden waarin ik verkeer, durf ik niet te zeggen. Feit is dat daarin nogal wat belemmeringen liggen opgesloten. Tegelijk heb ik veel minder de aanvechting, de zin om nog een verre reis te ondernemen. Maar wat oorzaak is en wat precies het gevolg. Ik zou het werkelijk niet weten en hoef dat ook niet omdat ik ben gaan merken dat ik mijn thuis, mijn eigen habitat alsmaar meer ben gaan waarderen. My home is my castle, een gezegde dat zo maar op mij van toepassing is geworden en dat ik wel zelf uitgevonden kon hebben. Ik geloof het allemaal, die verre oorden die door mij nog ontdekt moeten worden. Andere continenten, de randen van Europa, exotische bestemmingen, ze zijn aan mij niet meer besteed. De echte nieuwsgierigheid ernaar is mij volkomen vergaan zonder dat er bij mij sprake is van een verzadiging, hoogstens dat genoeg voor mij inderdaad genoeg blijkt te zijn en dat ik ook andere manieren en wegen heb ontdekt om mijn eventuele honger naar het onbekende nog afdoende te stillen. Ik blijk er bij lange na niet onder gebukt te gaan dat ik die onrust niet bezit om mij op gezette tijden weer eens naar een plek te begeven om haar andere karakter met eigen ogen te kunnen zien. En misschien is mij de lust daartoe vooral vergaan omdat ik met het toenemen van de reizen ben gaan merken dat het verblijven elders zich toch maar beperkt tot wat kijken en wat oppervlakkig beschouwen en waarnemen zonder dat enige diepgang daarbij wordt bereikt.

Waarmee de vraag onvermijdelijk opkwam of dat simpele opdoen van wat indrukken wel de bedoeling was van zo’n reis. Zodat de herhaling van die vraag er alleen maar toe leidde dat ik het per saldo wel allemaal bleek te hebben gezien en eigenlijk alleen nog maar op zoek ben naar die plek die de sublimatie is van mijn eigen omgeving, die alle kenmerken ervan bezit behalve de regelmaat, het bekende ritme, de vertrouwde gezichten en de sociale controle die je natuurlijk wel een week of twee missen moet om de geest en het gemoed weer volledig op orde te kunnen krijgen. En in de zoektocht naar het gebied en het land dat aan die voorwaarden voldoet, kwam ik steevast op een plek en in een omgeving terecht waarmee bij moderne mensen weinig goede sier is te maken. Omdat het er niet spettert en niet swingt, maar mij goed genoeg is met die vermeende oubolligheid die zo aan de Zuidduitse Allgau en Oostenrijk zou kleven. Daar verplaatst mijn geest zich nog wel eens naar. Naar dat gebied heb ik toch een stil en heimelijk verlangen, niettegenstaande het feit dat je heel lang met zo’n vakantiebestemming niet thuis kon komen, in het klimaat van politieke correctheid dat er toen nog heerste. Des te blijer ben ik daarom dat ik op de valreep nog de mogelijkheid heb om mijn hart te volgen, richting Ulm, Kempten, Bregenz en Bodensee, omdat ik gemerkt heb dat ik mij daar ook best thuis kan voelen.