Zelfspot is ook een verdienste. De knipoog waarmee naar de eigen bezigheden wordt gekeken, mag best worden gezien. Zeker als dat gepaard gaat met een welluidendheid en woordgebruik dat de Vlaamse dichter Charles Ducal (1952) toont in ‘Misverstand’ waarin hij bij hoge uitzondering zijn gebruikelijk maatschappelijk engagement eens laat voor wat het is:
Mijn vrouw is getrouwd met een dichter,
al had zij de zaak heel anders gepland.
Zij dacht aan een vader, een minnaar, een man.
Hij schrijft. Verder zijn er geen plichten.
En zelden is meer dan zijn lijf in bed,
mager en bleek in zijn eenzaam verlangen.
Soms staat hij op om een woord te vervangen,
verandert ‘geliefde’ bv. in ‘slet’;
en likt zich de lippen, zelfvoldaan.
In gemeenschap wordt niets ondernomen.
Wel mompelt de vrouw af en toe in haar dromen,
ontregelde praat, door geen mens te verstaan.
robschimmert 
Mooi hoor… Wel mis ik nog een aantal strofen: van mij had het geschilderde verhaal langer mogen zijn š
Een dichter met ervaring…