Omdat hij gelukkig niet sneller schrijft dan het geluid of het licht, wat in feite ook onmogelijk is gezien de gedegenheid die elk van zijn boeken laat zien, verkeer ik nog altijd in de omstandigheid dat ik zijn totale oeuvre beetje bij beetje kan lezen, zonder dat ik het gevoel krijg op achterstand te komen of achter de feiten aan te hollen. Dat betekende zoveel dat ik opnieuw een stap heb kunnen zetten om de Turkse schrijver Orhan Pamuk, die wat mij betreft een van de grootste levende auteurs is van deze tijd, weer een stukje beter te leren kennen. En het beeld dat ik al had van zijn gedegenheid welke gepaard gaat met een virtuoos schrijverschap, werd opnieuw bevestigd, om niet te zeggen versterkt, door lezing van zijn roman “Ik heet Karmozijn“, dat kortweg verhaalt over de richtingenstrijd zoals die zich afspeelt in de wereld van de miniaturisten en illuminatoren in het Istanbul van 1591, dus binnen de beroepsgroep die zich bezig houdt met het verluchtigen van boeken, welke in die tijd nog unieke exemplaren waren. Dat debat, dat 
door Pamuk in een ingenieus gecomponeerde vertelling wordt geschetst, is de botsing tussen moderniteit en traditionalisme, een thema dat als een rode draad door zijn hele oeuvre loopt.
Waardoor hij ook geldt als het geweten van het hedendaags Turkije, dat met diezelfde problematiek worstelt welke daarmee ook de motor is van haar vooruitgang en ontwikkeling. Met alle excessen, ongemakken van dien, die Pamuk steeds duidt en signaleert en uitwerkt in elk van zijn boeken. Dus ook in dit “Ik heet Karmozijn”, dat daardoor alleen al fascineert, maar vooral zijn bekoring krijgt door alle verhalen uit de Oosterse traditie welke erin zijn verwerkt en die alleen al bewondering oproepen voor de kennis en de grondigheid waarmee de auteur te werk is gegaan, zonder dat ook maar op enig moment aan de lezer de kans wordt geboden om zijn aandacht te laten verslappen of om met de geest af te dwalen. Integendeel, Pamuk houdt je steeds bij de les en gooit er vaker nog een schepje bovenop als hij zijn verhaal nog meeslepender en spannender maakt door er een fraai liefdesverhaal in te verwerken dat dan ook nog eens doorspekt wordt met thrillerachtige elementen. Waarmee een cocktail ontstaat die tot aan de laatste bladzijde de aandacht vasthoudt en tegelijk blijft smaken en mij bovendien reikhalzend doet uitzien naar een volgend boek van hem, waarvan ik er gelukkig nog een paar ongelezen in mijn kast heb staan.
robschimmert 