De heisa van Amsterdam

Er is veel te zeggen voor een leven in de stad, en dan met name in een stad die er werkelijk toe doet zoals Amsterdam of Rotterdam. Omdat het leven zich daar in alle facetten voltrekt en zowel haar goede als kwade kanten laat zien. Dus de schoonheid van het bestaan, maar evengoed de zelfkant ervan. Niets mooiers om daar getuige van te zijn als je jong bent en en je het leven nog bent aan het ontdekken dan wel verkennen. Wat kun je je dan bijvoorbeeld nog meer wensen dan dat alle kunsten zich in al hun vormen onder je ogen laten zien? Zoals het eens was, maar ook zoals het is of zou moeten zijn. De ontmoeting van het gestold en tegelijk briljant verleden en die onzekere, spannende toekomst binnen de begrenzingen van de grote stad, die daardoor dynamiek vertoont en de marktplaats is voor het avontuur in elke denkbare vorm voor ieder mens die daar zijn gang wil gaan en ook zijn weg kan en mag zoeken zonder gehinderd te worden door sociale controle die vaker remt. Met de anonimiteit als dekmantel, sterker nog als garantie om veilig onderweg te zijn in de eigen zoektocht en het experiment in het bestaan. Vertel mij er niets van omdat ik het zelf heb meegemaakt en beleefd in de zestiger en begin zeventiger jaren.

Wat had ik toen al niet de nodige moeite om de opeenvolging van gebeurtenissen en veranderingen zoals die zich voordeden in Amsterdam, van dag tot dag, nog bij te houden. Met als gevolg dat ik het op een gegeven moment allemaal gezien had, het echt welletjes vond en die maalstroom, die woeste loop der dingen, aan mij voorbij liet gaan en daar ook langzamerhand afstand van ging nemen. Het relativeren begon en vormde de aanzet tot de kalmte en rust die ik zocht en uiteindelijk ook zeker vond, ergens op het platteland. Waar de afstand tot die steedse hektiek zodanig is dat een onderscheid tussen wat waan van de dag is en wat authentiek des te gemakkelijker te maken is. Die plaats, die afstand is mij steeds beter gaan bevallen en biedt mij nu zelfs die koestering, die veiligheid en zekerheid van een betrekkelijk onbekommerd bestaan, waar ik nu zo gehecht aan ben, dat ik met moeite nog naar een stad als Amsterdam te krijgen ben. Omdat de beweging, de drukte, maar nog het meest van al die waan, die vaak in al dat druk doen van mensen daar besloten ligt, mij meteen aanvliegt als ik over de Wibautstraat rijd. Hoewel mijn geheugen nog wel zo aktief is en mijn herinnering net zo levend dat ik met gemak de lol herken die jonge mensen hebben met het leven in de heisa van de grote stad.

Advertentie