Volgens mij is het jaren geleden met ‘Memories’ en ‘Spoorloos’ begonnen en heette het nog human interest. Maar sinds dit soort programma’s zich als een epidemie over ons nationaal televisiebestel heeft uitgebreid, zijn we het voor het gemak maar reality-tv gaan noemen. Wat natuurlijk een veel betere naam is omdat er toch niemand met droge ogen zal durven beweren dat er in dit genre nog sprake is van belangstelling voor mensen. Het is immers niets anders dan een podium waarop mensen in hun ijdelheid en drang naar zelfvertoon hun bizarre werkelijkheid mogen laten zien. En natuurlijk gaat het daarin van kwaad tot erger en worden de grenzen steeds meer verlegd zonder dat iemand nog de verantwoordelijkheid neemt om mensen tegen zichzelf te beschermen. Ook de publieke omroepen schijnen zich daar niet toe geroepen te voelen, zelfs niet die clubs die beweren gedreven te worden door de moraal en de ethiek zoals die verweven is in het Christendom. De KRO zendt bijvoorbeeld zonder enig probleem een programma als ‘Liefde voor later’ uit. Wat dan gebeurt met de juiste maat van compassie met al diegenen die er een hoofdrol in spelen, luidt de tekst van het begeleidend persbericht en horen we ook nog terug in de ronkende trailer van dat programma. Ammehoela.
Wie gelooft dit gekwezel dat slechts de smoes en de dekmantel is om een miljoenenpubliek te laten meegluren in huishoudens waar lijden en leed heerst. Maar waarvan de ultieme doelstelling in principe en per definitie is om zieltjes te winnen en commercials binnen te slepen. Omdat daarin de zekerstelling van het bestaan van zo’n KRO gelegen is. Over niets anders gaat het. Daarbij heiligen middelen dus dat ene doel en is een uitzending als ‘Liefde voor later’ zonder meer gerechtvaardigd, waaraan natuurlijk mooie woorden met een fraai lint verbonden moeten worden, die de cynische werkelijkheid en nog meer de hypocrisie moeten verhullen. Want het is me toch wat en wie krijgt het verzonnen om gezinnen middelpunt te maken van een programma, waarin zij een jaar lang worden gevolgd in het omgaan met het naderend verlies van een van degenen die er deel van uitmaken. Wat dan overgoten wordt met die saus van gespeelde empathie, die altijd misplaatst is als ze van stal wordt gehaald om zo’n programma kompleet te maken en verteerbaar voor die buitenwacht die alleen graag gaapt maar er verder niets bij hoeft te voelen.
robschimmert 
Fijn dat je het schrijft…!
Ik zie de aankondigingen voor dit programma ook regelmatig langskomen, en bekijk ze met hetzelfde afgrijzen.. HOE halen ze het in hun koppen.. Ernaar kijken zal ik in elk geval niet doen. Maargoed, iedereen moet dit natuurlijk zelf weten, (ik wil niet zo klinken als de familieleden die willen dat ik mijn gehele website wis, omdat er teksten over een overleden familielid te lezen zijn. Dat soort klachten van naaste familie doet mij dan ook weer vreselijk pijn – maar mijn woorden zijn overwogen, een TV-programma laten filmen is je lot in handen leggen van een regisseur, die zijn of haar ‘meest gewaardeerde emo-momentje’ uit kiest en dat ‘erinknipt’ . Niets meer te kiezen.)
Ik zag een paar keer de reclame voor dit programma. We zullen het niet zien.
Ik geef het een beetje op. Ik werk dagelijks met mensen die alle bagger op televisie consumeren en het er de volgende dag over hebben, alsof het echt is. Al 20 jaar loop ik hier tegenaan. Daarvoor bestond het niet of had ik het zelf nog niet door.