De zorg en zorgelijkheden

Wat heeft de privatisering van de zorg nu eigenlijk teweeg gebracht? Voordelen zijn er tot nu toe lastig te ontdekken. De wachttijden zijn inderdaad verminderd. Maar voor de rest heeft het in feite alleen maar geleid tot rumoer, ergernis en voortdurende discussies. Als je je nog gezond zou voelen, dan word je op zijn minst ziek van alle opwinding rond de zorg, de handen aan het bed, vergrijzing en de kosten die de pan uit rijzen. Het moet met minder, maar wel beter. En intussen is de Nederlander doorlopend het haasje. Want stijgen het ene jaar de premies, het andere jaar gaat het eigen risico weer eens fors omhoog, met de ziektekostenverzekeraars als lachende derden met hun alsmaar groeiende macht en hun kolossale vermogensposities waarvan de omvang ook alleen maar schijnt te kunnen toenemen zonder dat de premiebetaler er in zijn beurs iets van merkt. Dus lang leve de privatisering, zal er in die gelederen zonder twijfel worden geroepen. Zoals de vreugde daarover ook alleen maar groter wordt bij al diegenen die er in de zorg echt toe lijken te doen. Met name door die permanente litanie over de onbeheersbaarheid van de kosten, waaraan door hen natuurlijk even hard wordt bijgedragen zonder dat zij de konsekwenties daarvan op hun eigen fatsoen betrekken. Want laat ze maar schuiven die managers, die half en half toch tot de dieven blijken te zijn gemaakt door de gelegenheid welke de privatisering van de zorg hen bood.

Met voorbeelden daarvan te over. Zoals die netwerkbijeenkomsten die op kosten van leveranciers als Pfizer en Unisys in de vorm van congressen, worden gehouden in aangenamer oorden dan het Nederlandse Zoetermeer of Almere. Kontakten leg je nu eenmaal makkelijker in Istanbul of Saint Paul de Vence, waar je niet door bonden en de politiek op de vingers wordt gekeken. Met als prettige bijkomstigheid dat het niemand iets kost behalve die producent of leverancier, die zijn winst op enig moment ook zal kunnen opstrijken in de vorm van een hogere prijs zonder dat dat direkt vraagtekens oproept in die zin dat die een direkte vertaling krijgt in bijvoorbeeld verzekeringspremies. Is dit nog de onschuldige vorm van najagen van het eigenbelang, het kan ook veel direkter en brutaler zoals direkties van zorginstellingen in Zuid – Limburg zonder uitzondering lieten zien toen ze zichzelf bedachten met beloningen die de 200.000 euro per jaar ruimschoots overschreden en waarvan bleek dat die in 2012 vaker met meer dan tien procent stegen ten opzichte van hun inkomen in 2011, met als de simpele redengeving dat de heren en dames hun targets hadden gerealiseerd. Waarmee zij als besten bewezen de zin en het doel van de privatisering van en marktwerking in de zorg te hebben begrepen, namelijk bestaande in het ieder voor zich en de eigen beurs eerst, als de gelden daarvoor elders zijn vrijgemaakt. Omdat zij daar de macht immers toe hadden.

Advertentie