Onze ‘hulp’ aan Egypte

Met de notoire Eurosceptici die met open deuren en platitudes het gelijk aan hun zij en de steun van de kiezer proberen te verwerven, heb ik totaal niets uitstaande. Liever houd ik mij bij de feiten om positie te kiezen en standpunten in te nemen. En dan is het al lastig genoeg om mild, laat staan positief, te oordelen over wat er in Brussel en rond de EU aan bestuur en beleid tot stand komt, om nog maar te zwijgen over de uitvoering daarvan. Want daar blijkt het te vaak zo ernstig aan te mankeren dat je er als welwillende en belangstellende burger en volger van dat eenwordingsproces de tranen van in de ogen krijgt. Niet van verdriet, maar van louter woede, die ook nog eens gevoed wordt door de wetenschap dat de EU en haar ambtelijk apparaat alleen maar kan functioneren dankzij de geldstromen die vanuit de lidstaten naar Brussel vloeien. Met Nederland daarin al jaren als koploper, dus met bijdragen die disproportioneel hoog zijn, zich niet verhouden tot het aantal inwoners van ons land. En nog zou er niets aan de hand zijn als die gelden goed besteed werden, dat wil zeggen gecontroleerd hun weg zouden vinden, zodat de gedane uitgaven tot beoogde effecten zouden leiden. Maar daar blijkt het regelmatig aan te schorten.

Riepen eerst al de bijdragen in Bulgaarse en Roemeense richting grote twijfels op waar het ging om de effectiviteit ervan, nu is zo maar aan het licht gekomen dat gedurende vijf jaar een ongebreidelde geldstroom van in totaal een miljard euro naar Egypte is gegaan om in dat land verbeteringen te realiseren op het gebied van de democratisering, mensenrechten dan wel landsbestuur. Waarvan, blijkt nu, geen enkele sprake is geweest, in die zin dat op geen van die bedoelde terreinen merkbare stappen voorwaarts zijn verricht, terwijl, en dat mag nog veel schrikbarender genoemd worden, ook niemand binnen de huidige Egyptische overheid waarin de Moslim Broederschap leidend is, aan kan geven waar dat miljard gebleven is dan wel hoe het is besteed. Hoogstens dat het moet zijn geabsorbeerd door de in dat land welig tierende corruptie. Met als meest schrijnende konklusie dat ook wij, Nederlanders, met onze buitensporig hoge bijdrage aan de EU, onze steen hebben bijgedragen aan deze hulp, die echt anders is dan de zo vaak, en wat mij betreft ten onrechte, bekritiseerde ontwikkelingssamenwerking welke nu zo ter discussie staat. Maar waarmee vergeleken dit een echte misstand is, een ongecontroleerde bodemloze put waarin we maar geld blijven plempen en die daarom des te meer schuurt en alleszins vragen zou mogen oproepen.

Advertentie