De Beenhakkers onder ons

Wat is dat toch met vooral die ouwe kerels die maar niet van ophouden weten en niet los kunnen komen van het gevoel dat de wereld niet zonder hun kunstjes en kennis kan? Tot vervelens toe duiken ze op, maar worden ze ook door de media van stal gehaald als er helemaal niemand meer te vinden is die nog een quote of een dwarsstraat in de aanbieding heeft. We kennen ze allemaal, die figuren die van hun levensavond een permanente herhalingsoefening maken omdat de publiciteit niet alleen zo verleidelijk is, maar het ego en dat gevoel van eigenwaarde maar op blijft spelen en blijkbaar moet glanzen en glimmen tot het einde der tijden. Met momenteel als belangrijkste voorbeelden van mannen die het maar niet willen af laten weten en denken dat de wereld nog altijd verlegen zit om hun al of niet eigenzinnige mening, de heren Lubbers en van Agt, die overigens daardoor wel met hun reputatie spelen en op het randje verkeren. Want het hoeft nog maar even te duren of ze zijn echt de risée van de natie aan het worden en gedoemd om definitief afgebrand te worden. Waarna ze zich in ieder geval verzekerd weten van een rits opvolgers, namelijk lieden bij wie het woord afscheid ook niet in het woordenboek blijkt voor te komen, dus waarvan te vrezen valt dat ze Nederland voorlopig, laat ons zeggen de komende tien jaar, nog blijven lastig vallen met optredens in de media en uitspraken die dan ontleend zijn aan een autoriteit uit hun grijze verleden. Reken er bijvoorbeeld op dat we nog lang niet van ze af zijn, van die types die denken dat de wereld zonder hen niet verder kan.

Of zou het omgekeerde toch niet waarschijnlijker zijn en zit daar niet meteen de kern van het probleem dat mensen als Opstelten, Neelie Kroes, Frits Spits en Mart Smeets zo nadrukkelijk en ook publiekelijk met zich meedragen, dat wij er daardoor last van blijven houden? Waarbij het nog veel vervelender is dat hun gelederen zich alleen maar blijven uitbreiden, waardoor onze samenleving steeds meer opgezadeld wordt met van die oudjes die nog zo nodig moeten en willen, maar intussen wel iedereen die echt verder moet en wil, voor de voeten lopen en daarmee elke vordering en voortgang frustreren en stagneren. Met nu dan weer die Leo Beenhakker, die er met zijn 71 jaar ook maar niet mee wil ophouden en telkens weer zijn laatste kunstje aankondigt, zoals nu uit het bericht blijkt dat hij het nationaal elftal van Trinidad en Tobago gaat coachen. Wat toch op de lachspieren werkt en tegelijk de gedachte oproept dat zo’n man op een geven moment tegen zichzelf beschermd zou moeten worden. Want dat het oud worden hier toeslaat, is aan geen twijfel onderhevig, zoals tegelijk de vraag opspeelt of die man zijn tijd niet beter kan besteden dan maar achter zijn eigen verleden aan te hollen. Omdat afscheid ervan nemen kennelijk zo moeilijk is, als je zo gesteld bent op jezelf en je vermeende capaciteiten, zoals al die andere Beenhakkers of hoe ze ook mogen heten, bijna dagelijks laten zien en weten.

Advertentie