Bonis en de apenrots

Kom mij niet aan met het verhaal dat de Partij van de Arbeid geen apenrots is. Het tegendeel wordt om de haverklap bewezen. Mannetjes en macht. Om te zien hoe dat werkt, moet je toch op de eerste plaats bij de sociaal – democratie wezen, waar dit proces zich op gezette tijden in alle grimmigheid openbaart. Inderdaad, in alle grimmigheid, omdat er niet al te veel gelachen wordt als de spelletjes om de macht en het gelijk in volle hevigheid gespeeld worden. Vraag het maar aan Jan Pronk die daar zonder twijfel een boek over open kan doen, nu hij de handen vrij heeft. Zelfs hij, de kampioen van de principes, heeft zich ten langen leste stuk gelopen op die gestaalde kaders van de PvdA die zich voorzien van hun gelijk hebben genesteld in het centrum van de macht van die partij. Waarmee het dan ook bepaald kwaad kersen eten en elke andersdenkende heel weinig te missen en te lachen heeft, merkte nu weer het Tweede Kamerlid Désirée Bonis, buitenlandwoordvoerster, die vorig jaar met veel jubel en omhaal op de tiende plaats van de kandidatenlijst voor de Tweede Kamer werd gezet, met name omdat zij op dat moment nog de Nederlandse ambassadeur in Damascus was en daarnaast al in ruime mate blijk had gegeven van haar deskundigheid en competentie als het om zaken ging die het Midden Oosten betreffen. Liefde op het eerste gezicht, zo leek het wel, tussen Bonis en de PvdA, die echter al snel wat krassen opliep toen zij haar kennis van zaken en inzicht ook serieus in de Kamer in het geding bracht.

Met als gevolg dat haar minister van Buitenlandse Zaken, Frans Timmermans not amused was. Want dat was niet de bedoeling. Beginnersfout heette het. Daarvoor was ze immers niet aangenomen, om zich onafhankelijk denker en Kamerlid te tonen. Overduidelijk zo groen als gras, als ze nog niet door had dat zij alleen maar ingehuurd was om het beleid en de gedachten van haar Frans na te papagaaien en vooral niet om de eigen mening te verkondigen die ook nog eens lijnrecht tegen het kabinetsbeleid inging. Zo werkt het in coalitieland en in onze democratie niet, werd haar aan het verstand gebracht. En toen ze bleef pleiten voor meer steun aan de Syrische oppositie, om de status van de Palestijnen binnen de Verenigde Naties te verhogen en om meer druk op Israël uit te oefenen kreeg ze steeds nul op het rekwest en ging ze alsmaar meer die tiensteens muur voelen die Timmermans en zijn maatjes bovenop die apenrots voor haar optrok. Omdat ze zich niet met hun zaken had te bemoeien, maar uitsluitend in de Kamer zat om het pad voor hen te effenen. Zo moet Désirée Bonis dat zonder twijfel hebben gevoeld en daar tabak van hebben gekregen, om daar maar tegelijk de konsekwenties uit te trekken en dus te stoppen met haar Kamerlidmaatschap. Wat meteen die meevaller opleverde die je als buitenstaander de moed erin doet houden dat de sociaal – democratie juist dankzij deze mensen levend blijft, terwijl ze in de buurt van de macht konstant om zeep wordt geholpen.

Advertentie