Verschillende malen heb ik hier al uiting gegeven aan mijn twijfels over de koers die de Partij van de Arbeid de laatste jaren volgt. De ideologische veren die eind negentiger jaren door en onder leiding van Wim Kok werden afgeschud, willen maar niet aangroeien, moet ik voor de zoveelste keer konstateren. Nadat Wouter Bos er al niet in slaagde en dat misschien ook wel niet wilde, lijkt het leiderschap van Diederik Samsom wat dat aangaat op de volgende teleurstelling uit te draaien en moet er opnieuw niet op een herstel van de sociaal-democratische idealen gerekend worden. Niets dat er op wijst dat de PvdA afstand neemt van de neoliberale richting die ze dus jaren geleden is ingeslagen en waarmee ze vazal werd van het platte kapitalisme en dus ook verantwoordelijkheid begon te dragen voor de dolgedraaide markteconomie. Dat zijn wel de feiten waarvan de partij waarmee ik al zo lang sympathiseer, zich onmogelijk los kan maken. En logisch daarom dat mensen als Marcel van Dam, Marjanne Sint en Eveline Herfkens wel uit haar gelederen moesten voortkomen en op den duur uitgekotst werden omdat ze in het beleid van hun partij eerder een aanmoediging tot zelfverrijking zagen dan dat ze zich beheersten.
Een spijtoptant van een compleet andere orde en daarom des te relevanter voor mij, is Jan Pronk die afscheid heeft genomen van de PvdA omdat hij zich niet meer kon verenigen met de wijze waarop de sociaal-demokratische beginselen in zijn ogen werden verkwanseld, omdat hij de grootst mogelijke moeite had met de veronachtzaming van de idee van solidariteit, dat ten grondslag aan de ideologie die zo lang door zijn partij werd uitgedragen. Waar het dus volgens hem zo grondig aan is gaan schorten, dat hij geen ander besluit kon nemen dan zijn lidmaatschap te beeindigen, zonder dat hij dit inruilt voor dat van een andere politieke club. Met als gevolg dat hij in een staat van verweesdheid is terecht gekomen, in eenzelfde situatie waarin ik mij ook al langer voel. Omdat het beleid en de koers van de PvdA bij mij steeds meer begint te schuren, ik er alsmaar minder mee kan, zonder dat ik een serieus alternatief in een andere politieke beweging of partij kan vinden of al heb ontdekt. In al die laatste jaren heeft zich dat nog niet voor mij aangediend. Dus rommel en tob ik met mijn gedachten en gevoelens maar verder, hoewel ik toch een ruggesteun heb herkend in het teken dat Jan Pronk met zijn afscheid van de PvdA heeft gegeven. Hoewel dus in enige mate verweesd, weet ik nu wel dat ik niet de enige ben die vindt dat die partij zo echt niet verder kan…….
robschimmert 
Goh, daar was ik al lang achter. De laatste echte PvdA man was Joop…
De PvdA van vroeger, zou dat nog wel werken in deze tijd? Het is niet alleen de partij die het mogelijk maakt, maar ook de omstandigheden en de manier waarop de mensen in het leven staan. Vergeet niet dat veel mensen niet uit ideologie stemmen maar uit eigen belang.
Het is toch altijd het idee, de ideologie, het gedachtengoed dat richting heeft gegeven aan de geschiedenis en omwentelingen en revoluties teweeg heeft gebracht. Als we uitgaan van jouw veronderstelling, verzandt de boel uiteindelijk, wat leidt tot apathie, vervolgens onvrede, waaruit een prerevolutionnaire situatie ontstaat, waarin alleen nog het gepaste idee moet worden ingebracht om een volksbeweging te doen ontstaan. Via de stembus zal het daar nooit op uit komen. Dat is de befaamde slingerbeweging waarlangs de geschiedenis zich ontwikkelt.
Nou? Dat klopt toch ook? Apathie en onvrede? Laatst schreef je er nog over.
Misschien herhaal ik mijzelf wel. Maar ik begin er steeds meer in te geloven dat we in het rijke, kapitalistische Westen bijna onvermidelijk afgaan op een historische omwenteling en verandering. Welke niet per se gewelddadig behoeft te zijn. Maar het zou best wel eens zo kunnen zijn dat de democratie op haar laatste benen loopt en wel eens een vervolg zou kunnen krijgen in autoritaire regimes waarin burgers minder kunnen participeren, want daar ook geen interesse meer in hebben.
Ik lees net dat Drees ook ooit brak met de partij. Wel mooi om te lezen wat hij heeft gedaan en waar hij voor stond. Ik denk dat ik wel sympathie voor hem gehad zou hebben. Wat jij zegt over die omwenteling die er aan zit te komen…dat zou jammer zijn. Het is sowieso jammer dat mensen zo gedreven worden door kapitalisme. Dat ik onder elke e-mail lees dat je het milieu moet consideren terwijl ik er geen bal van geloof dat degene die dat stuurde er iets van meent. Ik vind het te makkelijk allemaal. Pas als iemand echte opoffering laat zien, geloof ik hem.
Ik zou het bijna vergeten, ik ben ook nog een blauwe maandag lid geweest van die partij. In de tijd van Den Uyl.
En ben je er om dezelfde reden als Jan Pronk uitgestapt?
Op dit moment doet Pronk er al een tijd niet meer toe voor de PvdA. Zijn tijd was 30 jaar eerder toen hij ook al vaak dreigde met opstappen. Hij is altijd de aardige driftige compromisloze naieveling gebleven die alleen maar oog had voor het percentage ontwikkelingshulp. Wat er met die hulp gebeurde en of je er ontwikkelingslanden onafhankelijker mee maakte leek hem veel minder bezig te houden. Bert Koenders kan uiteindelijk wel eens veel meer effect hebben opgeleverd voor de ontwikkelingslanden met de stelling dat je beter een paar landen echt goed kan helpen dan een hele berg landen een klein beetje.
Maar Europa heeft eigenlijk nooit iets bereikt met ontwikkelingshulp. Wat ‘we’ aan de ene kant gaven, stalen onze multinationals weg aan grondstoffen en dumpten ze terug aan afgekeurde medicijnen en zwaar verontreinigd afval. Pronk bekleedde daarbij de rol die vroeger de dominees hadden die met de VOC meereisden om de inboorlingen slaafrijp en gezagsgetrouw te maken.
Voor de PvdA was het misschien wel beter geweest als Pronk en de zijnen 30 jaar eerder was opgestapt en de PvdA echte keuzes had gemaakt voor modernisering en aanpassingen die meer kiezers en dus meer daadkracht hadden opgeleverd. Als een partij in Nederland iets voor zijn/haar kiezers wil betekenen, dan moeten ze er voor zorgen dat er met hen te regeren valt. Pronk c.s. zorgde er voor dat de PvdA destijds vaak werd gezien zoals nu de SP wordt bekeken. Ofwel een partij die buiten de coalitievorming wordt gehouden en langs de zijlijn blijft staan.
Pronk werd gehoord, en was erg belangrijk voor leden van deze partij die het conflict tussen idealen en praktische politieke, oplossingen meevoelen. Met zijn opstappen houdt hij zijn handen schoon, maar verzwakt de invloed van de idealistische preciezen binnen de partij.