Barroso, een verre vriend

Het idee van een Verenigd Europa als de probate bescherming tegen zo’n verwoestend konflikt als ons continent tussen 1940 en 1945 heeft meegemaakt, staat natuurlijk nog als een huis. Kijk maar eens wat voor een lappendeken van staten en staatjes Europa is geworden na de val van de Muur en het IJzeren Gordijn in 1989. Met daarin een rits van brandhaarden en conflicterende belangen met evenzovele risico’s op een volgende oorlog die haast vanzelf wereldwijde implicaties en gevolgen krijgt. Een voorschot daarop waren de Balkanoorlogen van de negentiger jaren die meteen ook het wankel evenwicht tussen vrede en oorlog in Europa lieten zien en nog meer de noodzaak en ook het nut van samenwerking in Europa aantoonden. Tegen die achtergrond kan er door niemand aan het idee van een Verenigd Europa getornd worden en vormt het inderdaad een verzekering tegen konflikten en oorlogen. En toch is het daarna met die beeldvorming misgegaan en is de Europese gedachte als zodanig uitgehold. Met als eerstverantwoordelijken daarvoor de bestuurders en ambtenarij in Brussel, welke momenteel wel konden zijn doorgeschoten in en beheerst lijken te worden door de drang en de wens tot vorming van dat ene Europa als staatkundig geheel, dat vanuit Brussel aangestuurd wordt.

Die indruk wordt in toenemende mate gevestigd en wekt daardoor alleen maar verontrusting als het al niet verontwaardiging is. Bij mij tenminste wel als ik zie hoe de drempel tot onze Nederlandse soevereiniteit alsmaar verlaagd wordt en allerlei hotemetoten van de EU hun zegje menen te kunnen doen over zaken die, dacht ik, toch typisch tot onze eigen autonomie behoren, waarvoor de wetgevende macht uitsluitend berust bij de door ons Nederlanders gekozen Staten Generaal. Dus vraag ik mij in alle ernst af waar een man als Barroso, die nota bene er in zijn eigen land Portugal een economische bende van heeft gemaakt, de pretentie vandaan haalt om onder andere een land als Nederland de maat te nemen en te vertellen hoe er bezuinigd moet worden en welke middelen daarbij dienstig zouden kunnen zijn. Met de euvele moed om over de hypotheekrenteaftrek en de pensioenen te spreken en op een toon alsof dit de gewoonste zaak van de wereld was. Zijn wereld zullen we maar zeggen, waarin dit dus ook geen inmenging in de binnenlandse aangelegenheden van een soeverein land wordt genoemd, maar een vriendendienst heet. Wat mij tegelijk troost en ook rust geeft, omdat die Barroso gelukkig een heel verre vriend genoemd kan worden, die we ons dus gewoon van het lijf moeten houden.

Advertentie