Een mannetje met maniertjes

Het eerste shot van de Champions League – finale dat bij mij thuis binnenkwam was het beeld van Arjen Robben die met een koptelefoon op als een hogepriester over de grasmat van het Wembley Stadion doolde alsof hij liep te brevieren en gebeden prevelde op de muziek die ongetwijfeld alleen bij hem binnen kwam. En dat voor het oog van al die tienduizenden toeschouwers in het stadion zelf alsook voor het miljoenenpubliek in Europa, dat in feite een act voorgeschoteld kreeg. Want wat dat vertoon met topvoetbal dan wel warming up te maken had, was voor mij onmogelijk te bedenken. Ik zag alleen maar een Robben die in zijn eigen solovoorstelling acteerde en daar op het eerste gezicht behoorlijk verrukt van was. Hoewel die uitstraling van dat genot evengoed kon zijn veroorzaakt door al die camera’s die op hem waren gericht. Iets anders was er niet van te maken. Het paste in elk geval naadloos in het portret dat hij, die voetballer, in de loop der jaren al van zichzelf geschilderd had. Een mannetje met kunstjes zoals in deze act te zien waren, en met van die maniertjes die meer hinderen dan dat ze de toeschouwer innemen voor degene die ze zo zichtbaar toont.

Zoals die opzichtige valpartijen, waarin hij als geen ander een stervende zwaan imiteert, hoewel de oprechte amateur daarin te herkennen blijft. En wat te denken van al zijn theatrale gebaren als hem weer eens een passeerbeweging niet lukt of als hem vermeend onrecht wordt aangedaan? Trouwens, met zijn opzettelijk gekwelde uiterlijk en zijn verongelijkte mimiek lijkt de acteur in hem, ook in het veld, meer kansen te krijgen dan zijn talenten die hij daar als voetballer allereerst dient aan te spreken. Wat hem een hoge irritatiefactor bezorgt en hem de reputatie geeft van het mannetje met de maniertjes dat meer energie steekt in al zijn aanstellerij met Schwalbes, koptelefoons en gebaren dan dat hij zijn aandacht richt op het spel waarvoor hij eens Bedum verliet, maar welke oorsprong hij met zijn gepikeerde pasjes en al zijn theater vergeten lijkt. Want wie herkent nog in Arjen Robben die jongen van het Gronings land, nu hij opgestegen lijkt naar het niveau van die nukkige en nuffige diva die hij zo maar geworden is en die hij kennelijk ook maar wat graag wil zijn getuige zijn vertoon met de koptelefoon vlak voor de finale van de Champions League.

Advertentie