Zou het dan toch zo zijn dat we met ons allen op een Titanic zitten en onze ondergang nog alleen maar kunnen onderstrepen en vieren? Het mag een curieuze vraagstelling lijken maar geef de wereld rondom ons daar dan ook geen aanleiding toe? Ondanks groeiende werkloosheidscijfers, die vooral voor Europese jongeren dramatische hoogten bereiken, lijken de geneugten des levens juist voor die groep niet op te kunnen. Festival voor en feest na. En die opeenvolging houdt waarachtig niet op, is, naar het schijnt, niet meer te stoppen. In Amsterdam en Berlijn al zeker niet waar clubs 24 uur aaneen open mogen blijven en het dus permanent bal is en de muziek dag in, dag uit speelt en klinkt. Net zo lang tot er geen mensen meer zijn met voldoende energie om het feestend en dansend jonge volkje op hun muzikale en andere wenken te bedienen. Dus eigenlijk tot men er dood of bewusteloos bij neervalt. Zo ongeveer luidt het ultieme motto in die circuits waar tijd niet meer bestaat en het geluid en het lijf de maat van alle genoegens geacht wordt te zijn. Wat maar een enkel aspect is van de hedendaagse jongerencultuur waar meer buitensporigheden verheven blijken tot de vanzelfsprekendheden van het leven.
Zoals dat jonge stel dat inmiddels wel alle luxe – vakantie – oorden kent, dus nog alleen genoegen kan nemen met een verblijf op Mauritius en voor zichzelf zoiets als twee weken uitrusten op een van die kunstmatige eilanden bij Dubai in petto heeft, waarna het voor hen wel uit is met de pret. Want wat moeten ze dan nog? Misschien kunnen ze zich, bij gebrek aan beter, overgeven aan een weekje poker in Las Vegas. Wat eveneens een van die genoegens is, heb ik begrepen, van de jongere die zich toch zeker niet thuis hoeft te voelen op een camping en de lol van een wereldreis ook al heeft beleefd. Gek is niet gek genoeg en als het kan, mag het best verder over the top dan over the top op zich al is. Die sfeer ongeveer, van alles moet kunnen, lijkt de tijdgeest van nu te vertegenwoordigen, waarin het losgezongen zijn van de werkelijkheid de normaliteit is en wat geweest en gangbaar is, kennelijk tot de excessen gerekend moet worden. De wereld kompleet op zijn kop en op weg naar zijn ondergang, met daaraan voorafgaand het verval dat zich aldus begint af te tekenen met deze dans op een vulkaan die inderdaad de naam van Titanic verdient.
robschimmert 
Mensen in de midlife crisis hebben er ook flink last van hoor. En het erover vertellen is belangrijker dan het meemaken.