Het liefst hield ik mij er helemaal buiten en deed ik er het zwijgen toe omdat alles dat je er over zegt of te melden meent te moeten hebben bezijden de waarheid is. En aan alleen maar speculeren zonder feiten te kennen, heb ik een broertje dood, zeker als het om zo’n delicate kwestie gaat als de verdwijning van die jongetjes Ruben en Julian met alle narigheid en ellende die in verband daarmee te bedenken is. Ik houd me wijselijk afzijdig en voel me al helemaal niet geroepen om op de golven van de emoties die bij mij net zo goed oplaaien door deze hele affaire met al zijn mysterieuze en onbegrijpelijke open einden, mee te gaan in een beweging die op een nationaal gezelschapsspel begint te lijken waarin ieder met evenveel recht kan participeren. Met gelijke kansen en even weinig kennis van feiten zijn er namelijk zoveel onbekende elementen in het geding dat er blijkbaar vrijelijk en openlijk gegist en geraden mag en kan worden naar het hoe en waarom van alle gebeurtenissen die met deze kwestie te maken hebben. CSI, Derrick, Tatort, Spoorloos en Opsporing Verzocht binnen een en hetzelfde kader samengebracht en gemengd en dan ook nog eens in real life.
Met daarbovenop dus die forse dosis emotie omdat het voor onze ogen gebeurt plus alle mogelijkheden tot identificatie omdat de acteurs tragisch genoeg gewone mensen zijn met problemen die zo de onze konden zijn, maar welke een tragische ontknoping in plaats van een oplossing krijgen. Die ingredienten brengen het drama van die twee broertjes zo dichtbij en maakt het hoe en waarom daarvan zo tastbaar voor iedereen en ook voor mij, dat ik mij er daarom het liefste verre van houd, ook vanwege mijn verwachting dat een resultaat niet bereikt zal worden en de jongetjes nooit meer gevonden worden. Met als enig en helaas bijna logisch gevolg dat de hele kwestie dood bloedt en in het vergeetboek zal raken, waarna alle belangstelling langzamerhand zal tanen en de opwinding om die verdwijning uiteindelijk vrijblijvend zal zijn gebleken en mensen slechts heeft bezig gehouden. Om een andere kwalificatie maar niet te noemen, die ik overigens wel in mijn achterhoofd heb als geldige reden om mijn mond over het mogelijke hoe en waarom des te meer te houden. Wat niet wegneemt dat ook ik vurig blijf hopen dat beide knulletjes nog ergens levend en wel gevonden worden, wetend dat dat met de dag steeds meer een illusie wordt.
robschimmert 
@Rob: Hier kan ik me goed in vinden. Wat mij betreft is er nog altijd te kort info om er ook maar over te speculeren.
Zelf zit ik met de rol overheid (politie), media en kijkvee. Probleem is daarbij het Amber Alert. Dat zo’n alertering wordt uitgegeven is logisch, maar je duwt er de media wel mee in een bepaalde rol. Zij vinden dat hun lezers, luisteraars en/of kijkers geïnfomeerd moeten worden. Alleen valt er weinig tot niets te informeren. Omgekeerd is het grote publiek er erg bij betrokken en RTV, kranten en websites kunnen daardoor rekenen op meer gerichte aandacht ofwel gunstig voor de kijkcijfers is gunstig voor de reclameinkomsten. Het verdienmodel voor de media is er dus bij gebaat. Na een paar dagen heeft een Amber Alert geen nut meer, maar daarmee kan je de opgeschrikte media en kijkers niet tot bedaren brengen.
terughoudendheid in berichtgeving van alle kanten, lijkt bespiegelaar de betere optie !!!
Ja, jij doelt op de sensatiezucht van mensen en jij gaat er niet in mee. Daarom hou je je afzijdig en blog je er niet over. Mij houdt het op meerdere momenten van de dag bezig.
Mij ook. Iedereen met kinderen kan zich verplaatsen in de gruwelijke onzekerheid bij de vermissing van twee kinderen. Terughoudendheid in de berichtgeving helpt de kinderen niet terugvinden. Alle middelen de kinderen te vinden zijn hier toegestaan. Nood breekt wetten en reken maar dat dit nood is.