Gemengde gevoelens

Over dubbele gevoelens gesproken. Ik kan er over mee praten. Ze zijn mij nooit bespaard gebleven. Hoewel het natuurlijk ook zo kan zijn dat mijn antennes en voelhorens te fijn afgesteld zijn waardoor je meestal meer ontvangt dan je zou willen of als goed voor je is. Ik heb er een mooi voorbeeld van. En uiteraard heeft het met mijn dochters te maken. Want naar wat je het meest na staat of wat je in je hart hebt gesloten, luistert je hele systeem nu eenmaal het meest nauw. Zodat je echt wel een keertje extra gaat verzitten als je langs de neus weg door twee van je dochters verteld krijgt dat ze deze zomer zo’n drie weken naar en door Costa Rica willen reizen. Is en klinkt toch weer anders dan een even lang durende trektocht door de Alpen, ook al zijn ze allebei de dertig al ver gepasseerd en ook al zijn zulke reiservaringen met hen maar al te bekend toen ze door het Australische binnenland reisden dan wel door de Maleisische jungle en Laos, Cambodja en Vietnam trokken. Wat dat aangaat is er in feite niets nieuws voor mij onder de zon en kon het wel business as usual lijken. Maar zo werkt het, merk ik alweer, dus in de verste verte niet. Het is allemaal onbekend, zo’n bestemming als Costa Rica, met uiteraard veel meer beren op de weg en kansen daarop die veel groter zijn omdat je vanuit het veilige en ordentelijke Nederland geen enkel zicht hebt op de Costaricaanse werkelijkheid.

Waarbij alle verhalen dat het als het Zwitserland van Midden-Amerika geldt, voor lief worden genomen, omdat gevaren nu eenmaal veel realistischer worden geacht in een omgeving die volkomen onbekend is en waarvan uitsluitend de woeste verhalen ons  bereikt hebben. Vandaar die onrust of ongerustheid aan de ene kant, die toch ook weer voor een flink deel gecompenseerd wordt door een stevige portie trots vanwege het feit dat die dochters kennelijk wel zo ondernemingsgezind zijn dat zij bereid zijn om voor hun vakanties ver van de gebaande paden af te wijken om onbekende bestemmingen te zoeken. Daar heb je dan wel weer plezier in omdat ze daarmee overduidelijk bewijzen dat ze met hun beide benen in deze tijd staan en niet zo nodig drie weken lang hoeven te luieren en te loungen op een plek waar hun kostje van a tot z gekocht is en ze zich over niets druk hoeven te maken, als alles op die plek voorspelbaar is. Wat dat aangaat kan ik alleen maar instemmen met hun keuze. Maar het bewijst des te meer hoe dubbel en hoe gemengd gevoelens kunnen zijn, vooral als je eigen lijf en leden of wat daar direkt aan verwant is, in het geding blijken te zijn.