Een dubieus afscheid

Een merkwaardiger afscheid op een voetbalveld dan gisteren in Enschede maak je niet snel mee. Merkwaardig omdat niemand er van tevoren iets van wist behalve de betrokkene, Mark van Bommel, die er daarom een welhaast curieus door hem geregisseerd laatste optreden van maakte, waarvan hij alleen tijdens de wedstrijd exact op de hoogte was. Was dat al op zijn zachtst gezegd vreemd te noemen, die geheimzinnigheid dus die door hem in acht werd genomen, als om er een mystiek waas omheen te hullen, nog eigenaardiger was de wijze waarop hij zich tijdens die wedstrijd zelf gedroeg en waarvan alleen hij weer, Mark van Bommel dus, kon weten dat dat helemaal in een vreemd daglicht zou komen te staan omdat niemand het idee kon hebben gekregen dat hij daar en bij die gelegenheid met het voetballen zou stoppen. Want tegen die achtergrond en in dat licht bezien was zijn optreden werkelijk onverklaarbaar en met geen enkele logica te rijmen. Wie haalt het namelijk in zijn hoofd om in zijn laatste wedstrijd, van welk plan hij wel de scheidsrechter op de hoogte had gesteld, tot twee keer toe een tegenstander een ware doodschop te verkopen met het risico dat daardoor een zware blessure kon worden opgelopen?

Wat beweegt je om tot twee keer toe welbewust een gele kaart op te zoeken met de zekerheid dat dat ertoe zou leiden dat je uit het veld gestuurd zou worden. Een eerloze afgang met een rode kaart als merkteken bij het afscheid van het voetbalveld. Hoe in de war moet je zijn om dat na te streven? Want dat dat bewust door van Bommel is gebeurd, kan opgemaakt worden uit zijn bijna fiere uitspraak direkt bij zijn komst in de kleedkamer dat hij daarmee zijn voorbeeld Zidane had geëvenaard. Maar of dat een trofee is om trots op te zijn, durf ik te betwijfelen. Sterker nog, het bevestigt eerder de dubieuze reputatie die van Bommel zich met name in zijn laatste aktieve voetbaljaar heeft bezorgd en welke per saldo zijn respektabele staat van dienst ernstig heeft ontsierd. Want zoals een eerste indruk telt, zo blijven laatste beelden ook veel langer dan gebruikelijk hangen. Met daaraan verbonden de zekere en alleszins gerechtvaardigde konklusie dat winnen tot de laatste snik voor hem belangrijker was dan om het goede voorbeeld te geven.

Advertentie