Over een paar uur herdenken we weer onze doden. Om acht uur vanavond is het twee minuten stil in Nederland. Althans dat is de bedoeling. Dat is al zo vanaf onze bevrijding in 1945. Wat mij betreft is het dan zelfs muisstil. En daar begint mijn frustratie die met het jaar aan het toenemen is. Want in plaats van die gewijde stilte op die paar momenten, lijkt het er waarachtig op of juist dan deze en gene alle registers open trekt om nog eens wat extra herrie te maken, om die stilte niet alleen te doorbreken, maar ze tegelijk ook te ontwijden. Alsof de duvel ermee speelt. Juist dan hoor je de motoren met hun geluid aanzwellen, komen tractoren en opgevoerde brommers in volle vaart en met de gaskraan open voorbij gestoven en blijkt er altijd iemand te zijn die dat het goede ogenblik vindt om het gras te gaan maaien. En dan zwijg ik verder maar over die kinderen die de indruk wekken de straat op gestuurd te zijn om nog een luidruchtig spel te spelen. Ik weet het. Niets is zoals het lijkt of andersom, maar opvallen doet het wel. Of het moet zo zijn dat die dodenherdenking zo in mijn systeem is verwerkt, dat elke verstoring ervan mij licht geraakter doet zijn dan anders. Aan de andere kant is het ook wel weer zo dat het eigenlijk niemand meer kwalijk behoeft te worden genomen dat hij of zij de hand licht met die twee minuten stilte, het daar niet zo nauw meer mee neemt.
Want zou je niet, als je van overheidswege en van al diegenen die geacht mogen worden daarbij een rol van betekenis te spelen een zo beroerd en verwarrend voorbeeld krijgt. Neem mij maar niet kwalijk, maar er is me een rotzooi van die vierde mei gemaakt, van die dodenherdenking, die zich aanvankelijk slechts richtte op de slachtoffers van het Hitler – regime tijdens de Tweede Wereldoorlog. Al snel kwam er de klad in en werden ook de Nederlandse soldaten herdacht die in de Koreaanse oorlog waren omgekomen. Waarmee de glijdende schaal werd geïntroduceerd en het met het vorderen der jaren van kwaad tot erger ging, met als uiteindelijk resultaat dat die vierde mei allang niet meer aan haar oorspronkelijk opzet en doelstelling voldoet, waardoor tijdens die herdenking de Joodse oorlogsslachtoffers en de omgekomen verzetsmensen langzamerhand gezelschap hebben gekregen van KNIL-soldaten, Unifil – militairen en Nederlanders die stierven tijdens de Bosnische missie. Een allegaartje dus waarvoor die stilte op vier mei in acht wordt genomen, maar waarvan de herdenking in deze vorm niet meer geloofwaardig is. Zodat het wel net zo logisch is dat er nog weinigen zijn die die twee minuten serieus nemen en daarom even gemakkelijk blijven doorgaan met hun orde van de dag die op dat moment veel meer telt.
robschimmert 
Herdenken doe ieder op zijn eigen manier. Op de blogs die ik volg ben ik relematig even stil gevallen. Het is niet de stilte om aht uur precies, het gaat om de gedachte, de herinnering, en die beleeft iedereen anders.
Nee, en bovendien zijn die militairen bij die andere missies bepaald niet altijd voor de goede zaak ingezet. Daar konden ze zelf niet altijd wat aan doen, maar dat geldt dan ook voor de Duitse gevallenen.