Björn Kuipers

In de Champions Leaugue hebben we op het hoogste niveau als voetballand niets meer in de melk te brokkelen. Het grote geld is aan ons voorbij gegaan. Dus zit er niets anders op dan dat we na de Kerst in een voetbaljaar onze sympathie verdelen over clubs uit Engeland, Spanje of Duitsland, afgezien van een enkele exotische club uit Turkije, Frankrijk of Zwitserland die af en toe nog mag verdwalen op dat kampioenenbal. Zo liggen inmiddels de verhoudingen binnen het Europese voetbal en moeten wij ons als Nederlanders beperken tot een rol op de achterhand, d.w.z. in de arbitrage waarin wij dankzij de persoon van Björn Kuipers (1973) uit Oldenzaal zo maar als land nog mogen meedoen. En niet eens in een bescheiden mate.

Want kom er maar eens om als je zoals hij tot twee keer toe een grote wedstrijd in dit toernooi hebt mogen fluiten, een kwartfinale en een halve finale en dit zo hebt gedaan dat de Europese sportpers daar zonder uitzondering positief over is en niets dan lof heeft voor zijn objectieve en scherpe wijze van arbitreren. Die bleek namelijk, ook in de moeilijkst te beoordelen situaties, altijd correct uit te pakken. Daarnaast vond Kuipers ook telkens de beste plaats in de wedstrijd, namelijk die waarin hij absoluut niet opviel, want als leidsman de drieentwintigste plek vervulde in het geheel zoals dat nu eenmaal zo hoorde, omdat hij geen seconde extra de aandacht opeiste en daarmee precies arbitreerde zoals dat bedoeld was. Zodat hij met die performance dus niet alleen zelf alle complimenten oogstte, maar ons land ook positief in the picture bracht. Redenen genoeg om trots op zijn prestaties te zijn en hem vandaag een plaats te geven in mijn portret van de dag.

Advertentie