Bevangen in het verkeer

Met een beetje fantasie zou de deelname aan het hedendaagse verkeer al makkelijk uitgelegd kunnen worden als een strijd om het bestaan waarvoor de beste uitrusting en wapening nog niet goed genoeg lijken te zijn. Anders kan ik er niet meer naar kijken en zeker niet als ik dat zou doen door de ogen van mijn vader die bijna twintig jaar geleden het leven liet met het beeld van ons gedrag in het verkeer van toen, in het midden van de negentiger jaren, toen alles nog gewoon was en er nog gefietst en gewandeld werd zonder allerlei extra plichtplegingen en voorzieningen, die heden ten dage gewoon geworden zijn en waarvan men nog alleen vreemd opkijkt als je er verbaasd over doet of je afvraagt waarvoor die fratsen nou helemaal dienen. Sterker nog, mij werkt het op de lachspieren als ik iemand doodgemoedereerd voorbij zie fietsen, in het laagst mogelijke tempo, met een valhelm op. Dan zie ik een sketch van Mister Bean of dringt zich het beeld van André van Duin in zijn creatie als Willempie onherroepelijk op. Te meer omdat het vertoon lijkt dat nauwelijks iets of misschien wel helemaal niets uithaalt en eigenlijk dat plezier van dat ongebreideld fietsen gewoon bederft, omdat zo’n helm, hoe die ook gekeerd of gewend wordt, altijd in de weg blijft zitten, ongemakkelijk voelt.

Zodat je zo’n ding nooit voor je plezier zult dragen terwijl het niets bijdraagt, hoogstens een vermeend gevoel van veiligheid bezorgt. Maar of de veiligheid ook echt is toegenomen ten opzichte van twintig jaar terug, blijft de grote vraag. Zoals die met evenveel recht opgeworpen kan worden ten aanzien van al die mensen die zich opeens nog alleen maar langs de weg durven te bewegen, op de fiets of wandelend, als ze uitgerust zijn met een lichtgevend veiligheidsvest. Waarvan het veronderstelde nut even raadselachtig blijft omdat tot nu toe nergens en nooit is bewezen dat een verblijf langs de openbare weg daarmee veiliger wordt dan in de periode dat dit materiaal nog geen usance was, zo’n tien jaar terug. Maar opeens is het opgedoken, ging het een eigen leven leiden en waren zoveel mensen ervan overtuigd dat zonder eenvoudigweg niet meer mogelijk was. Zo werkt het wel en zeker als de ANWB ook nog een handje helpt met wat reclame en winkelacties. Dan is een geloof zo gevestigd, al is het nergens op gebaseerd. Omdat mensen kennelijk alles doen en daartoe ook bereid zijn, bevangen als ze zijn geraakt door de zorg en de vrees voor hun veiligheid en hun leven. Misschien is dat los van al die snufjes waar ik het hier over had, wel de grootste verandering ten opzichte van twintig jaar terug. De onbevangenheid is op kousevoeten en zelfs steels bij ons de deur uit gegaan.

Advertentie