Het lot van de voetbalscheidsrechter

Het gaat natuurlijk niet aan om de tegenwoordige voetbalscheidsrechters af te doen als een stel klunzen die in de verste verte niet de kwaliteiten en de autoriteit zouden bezitten van hun voorgangers uit de zestiger en zeventiger jaren. Waarvan het te vaak verluidt dat zij nooit de fouten maakten die hun tegenwoordige kollega’s zich permitteren in een tijd dat er miljoenen bij het voetbal op het spel staan. Geneuzel van de bovenste plank en erger nog, het vergelijken van appels met peren. Want dertig, veertig jaar geleden had je als arbiter een makkie omdat je een wedstrijd leidde die nog niet omgeven was met alle belangen die momenteel daarbij in het geding zijn noch had je daarbij het ongemak dat je handelen en nog meer je beslissingen doorlopend onder een vergrootglas werden gelegd om vervolgens door de beste stuurlui afgeserveerd te worden. Het primaat van de scheidsrechter was nog nagenoeg onomstreden en werd bij een enkele uitzondering betwist. Maar daar bleef het wel bij omdat men na het laatste fluitsignaal al snel overging tot de orde van de dag, waar er nu per wedstrijd nog tot en met woensdag wordt nabeschouwd, in de krant, het voetbaltijdschrift, de radio, de tv en de sociale media.

Er komt geen einde aan omdat iedereen wel wat van het voetbal moet vinden. Waarbij de scheidsrechter, onderdeel als deze is geworden van het hele spektakel, evenlang aan de beurt blijft en ook moet komen omdat wij allen van minuut tot minuut getuige zijn geweest van ’s mans handelen en zijn invloed op de wedstrijd. Dankzij de live – registratie van alle voetbalwedstrijden met de daarbij ter beschikking staande technische middelen zoals het herhalen van spelsituaties, waarin een arbitrale beslissing in en buiten het veld ter discussie werd gesteld. En wat te denken van al die analisten die met hun wijsheden achteraf gemakkelijk nog olie op het vuur kunnen gooien en de mogelijkheden te over hebben om die scheidsrechter, die een eenling is en blijft, volledig af te branden om zo het eigen gelijk nog eens te halen? Dat is de dagelijkse praktijk geworden in de huidige voetballerij, waarin je als arbiter niets meer te lachen hebt en je slechts nederig hebt te gedragen. Omdat je in die rol echt boven jezelf uit moet stijgen om het goed te doen, waarbij het de vraag blijft of je het iedereen wel naar de zin hebt gemaakt. En dat allemaal voor die ellendige paar rot centen die je toegeschoven krijgt om zo in het middelpunt van de belangstelling te staan en als mikpunt voor massaal ongenoegen te dienen.

Advertentie