Een werkende vrouw

Er zijn van die vrouwen die blijkbaar nooit gepensioneerd kunnen worden, die maar aan het werk blijven of als ze er niet mee bezig zijn, er ook niet in slagen om erover uitgepraat te raken. Leeftijd speelt geen enkele rol. Zo ken ik er een die al acht streepjes achter haar naam mag zetten en toch nooit versaagt en als ze niet werkt, erover praat dan wel de wijsheden erover blijft verkondigen. Omdat haar leven dus alleen maar uit werken heeft bestaan en zij, als we haar mogen geloven, in tegenstelling tot nagenoeg iedereen, werk ziet en werk vindt en anders wel werk zoekt op de paar honderd vierkante meter die haar woning en tuin beslaan, waardoor ze vol trots vertelt dat ze nog altijd van aanpakken weet. En als ze zelf niet meer de kracht of de kennis of de vaardigheid heeft om een klus te klaren, dan weet ze nog steeds een batterij doe-het-zelvers open te trekken die zijn omvang en diversiteit in de loop der jaren heeft gekregen. Want reken erop dat ze overal bovenop zat, ieder manco zag voordat het was ontstaan zodat ze haar plan kon trekken. Zelf doen of een klusjesman charteren, die altijd met open armen verwelkomd werd omdat deze naar haar zeggen bij haar gezelligheid bracht. Gezelligheid, hoor ik de lezer zich afvragen. Wat is daar zo gezellig aan?

Nou, voor haar dus alles omdat ze naar niets zo graag keek als naar mensen die werken. Je moet er maar liefhebberij in hebben. Hoewel dat natuurlijk kan als je nooit iets anders om handen hebt gehad en het vizier altijd gericht heb gehad op sloven, ploeteren en sjouwen. Dat beperkt je denkkader als het ware en bijna vanzelf, bewees zij pas nog toen zij een staaltje ten beste gaf dat als het om verblinding gaat, bijna niet is te overtreffen. Want toen ze het had over haar overbuurvrouw die wat aangedaan en depressief was en weinig zin in de meest alledaagse dingen zei te hebben, wist onze werkende vrouw meteen wat de dieperliggende oorzaak was van dat chagrijn. Dat moest volgens haar wel komen doordat die vrouw zag dat bij haar het gazon nog niet geverticuteerd was terwijl dat bij iedereen in de omgeving al was gedaan. Waarna ik mijn lezer alleen nog kan toevoegen: “Nou jij weer”, omdat ik ze zo zout tot nu toe niet had gevreten, die verslingering aan werk en werken, in het teken waarvan alles, zelfs het denken en voelen, staat. Maar daar moet je kennelijk een leven lang werkende vrouw voor zijn om niet anders meer te kunnen.

Advertentie