Iedereen heeft zo zijn ergernissen. Vooral die kleine irritaties, waar op zich best mee te leven is, maar die wel blijven hinderen zonder dat ze verder iets in de weg leggen. Ook ik heb er last van. Ze kunnen gerangschikt worden in de orde van grootte van het ongemak dat ik bijvoorbeeld beleef aan bepaalde vormen van taalvervuiling welke onontkoombaar zijn en niet meer uit te roeien ondanks dat er sprake is van evident foutief woordgebruik. Het sprekendste voorbeeld is dat welbekende irriteren aan, dat al net zo ingevoerd lijkt als de breed gedragen veronderstelling dat media enkelvoud is. Waag het niet om daar nog een kritische opmerking over te maken, want je lot als zanik, zeurpiet en muggenzifter is ter plekke bezegeld. Die weg lijkt het ook op te gaan met het gebruik van dat irriteren aan, dat mij daarom des te meer hindert zonder dat ik de illusie heb om dat tegen te kunnen gaan, waardoor ik telkens maar over ga tot de orde van de dag. Op ditzelfde niveau bevindt zich bij mij een andere ergernis, die bestaat en terugkomt zonder dat ik het gevoel heb er invloed op uit te kunnen oefenen. Ik ben nog geabonneerd op een avondkrant, de NRC, welke aan huis wordt bezorgd. Waarmee ik mij op zich bevoorrecht voel omdat ik in een betrekkelijk klein dorp woon.
Omdat er in die betrekkelijk kleine gemeenschap blijkbaar nog altijd iemand te vinden is die voor een paar grijpstuivers die service nog wil verlenen. Wat tegelijk mijn afhankelijkheid daarvan schetst en voor een deel bepalend is voor mijn leesplezier, dat namelijk regelmatig op de tocht komt te staan door op zijn zachtst gezegd rommelige en onregelmatige bezorging van mijn NRC. Er zijn dagen te over dat ik hem al om vier uur, half vijf op mijn deurmat vind. Maar daartegenover staan zeker zoveel dagen dat ik maar te wachten heb tot acht uur, half negen voordat ik aan de krant kan beginnen. En of de duvel ermee speelt, is het zo dat als die krant zo laat wordt bezorgd, dat ik er dan net op zit te wachten vanwege bepaald nieuws of dat ik dan juist krap bemeten ben in mijn tijd omdat ik dan een interessant programma op tv wil bekijken. Met als gevolg dat ik er weer eens de balen van heb en mij op dat moment wild erger aan het gedonder met die bezorging. Waarbij ik mij dan weer geremd voel om er iets van te zeggen omdat ik die betreffende man niet de pest in wil jagen met het risico dat hij het bijltje erbij neergooit en wij in ons dorp maar moeten kijken hoe we de NRC dan te lezen krijgen. Zodat mijn leven zich vervolgens herneemt en ik weer eens een portie van zo’n kleine ergernis heb gehad.
robschimmert 
Gewoon een aboootje op NRC digitaal, lost alle ergernissen op…
Daar heb ik je al eens over zien klagen. En toen werd een digitaal abonnement ook al geopperd. Ik ben er heel tevreden mee. Kan oude kranten teruglezen, artikelen opslaan en de papierbak is minder snel vol. En oh ja, hij is er altijd, op tijd!
Zelf laat ik me niet door de tijd opjennen. Als het haast heeft kijk ik wel op teletekst. Wat in de krant staat heeft voor mij geen haast en lees ik maar 2x per week en dan 3 edities per keer. Maar dat van media, cafetaria. data, cola en aria ergert mij dus ook. Moet natuurlijk medium, cafetarium, datum, colum en arium zijn.
Media op een manier gebruiken als het woord volk komt uit het Engels:
Merriam Webster – Usage Discussion of MEDIA
The singular media and its plural medias seem to have originated in the field of advertising over 70 years ago; they are still so used without stigma in that specialized field. In most other applications media is used as a plural of medium. The popularity of the word in references to the agencies of mass communication is leading to the formation of a mass noun, construed as a singular . This use is not as well established as the mass-noun use of data and is likely to incur criticism especially in writing.