Als aan mij gevraagd zou worden waardoor Grieks eten zich kenmerkt of waaraan een Grieks restaurant, afgezien van haar naamgeving of logo, te herkennen is, dan zou ik het antwoord niet weten. Natuurlijk kunnen achtereenvolgens de gyros, de gegrille lamskoteletten, de inktvisringen, de sardientjes, de feta genoemd worden met als aanvulling daarop dranken als ouzo, retsina of wijn, maar dan heb je nog niet de essentie te pakken. Hetzelfde geldt voor dat typische Griekse restaurant. Waarin onderscheidt zich dat en wat is de couleur locale die je daar terug zou moeten vinden? Is het die strakke eenvoud, waarin geen tierelantijn te ontdekken valt, zowel in de aankleding als in de wijze waarop eigenaar en bedienend personeel zich presenteren? Informeel lijkt nog teveel gezegd voor de stijl die je meestal pleegt aan te treffen zonder dat ze zich nauw laat omschrijven of benaderen. Je zou het haast landelijk, plattelands kunnen noemen als je tegelijk niet zou weten dat zo’n echte Griekse taverne even gemakkelijk in steden te vinden is. Waardoor die karakteristiek ook al niet opgaat en de gebezigde formule zich maar lastig definiëren laat en maar niet in de buurt wil komen van het beeld dat bij mij is ontstaan op grond van mijn ervaringen op Kreta en Lesbos.
Dat beeld werd uiteindelijk de standaard waaraan dat Grieks restaurant hier bij ons om de hoek moest voldoen om mij dat gevoel te geven dat ik even, voor een paar uurtjes, weg ben uit mijn Westeuropese omgeving. Lang ben ik daarnaar op zoek geweest, zonder dat resultaat dat mij dat gevoel moest geven dat ik weer eens in Griekenland, in Heraklion of in Molyvos was. Totdat ik vorige week mijn bestemming gevonden dacht te hebben, hoewel ik aanvankelijk alleen maar terughoudend kon zijn door de omgeving waarin die zich bevond. Desolater, onttakelder kon het haast niet. Of misschien was dat nou precies het decor waarin die Griekse taverne met haar eenvoud en huiselijkheid zich het meest kon accentueren en uit de verf kwam. Zo moet het bij mij hebben gewerkt toen ik over de akelige Kruindersweg in het Belgische Maasmechelen liep om bij restaurant Omonia te arriveren en bijna prompt het idee te krijgen dat ik daar thuis kwam. Waarna het geen wonder kon zijn dat het eten en drinken daar uitstekend smaakte en ook nog tegen bijna een vriendenprijs bleek te zijn aangeboden. Zou dat misschien het meest Grieks eraan zijn geweest?
robschimmert 