Er zijn aangenamer openingen van de dag denkbaar dan mij afgelopen maandag overkwam. Meestal begin ik mijn dag met een blik op de voorpagina van de ochtendkrant zoals die op mijn deurmat is terecht gekomen. Nou, op die eerste dag van de week was het dus eens een keer echt raak, in die zin dat ik meteen klaar wakker was en in elk geval uit de zoete droom ontwaakt, als ik die op dat moment tenminste gehad had. Want wat grijnsde mij toe in alle vroegte, in die ochtendstond die geacht wordt goud in de mond te hebben? Een foto, en dan niet een van het kleinste formaat, nee, een die was opgeblazen tot de maat van bijna een halve pagina, waarop vijf lijven, die van de spieren en het vet glommen, afgebeeld waren en mij toegrijnsden. Smakelijk was bepaald anders, te meer omdat ze door hun buitensporigheid ook nog eens extra de aandacht trokken, waardoor het je ontging dat er hoofden op die rompen zaten. Wat tegelijk de vraag opriep of die er wel toe doen, of dat iets met het wezen van bodybuilding te maken heeft. Want die prent was een weergave van het Limburgs Kampioenschap in die bezigheid.
Sport kan ik het namelijk nauwelijks noemen. Zoals ik mij dus evenmin kan voorstellen dat er een gedachte achter zo’n aktiviteit, achter elke inspanning die tot zo’n resultaat moet leiden, schuil gaat. Ik kan mij tenminste niets bedenken bij die koestering van een lichaamscultuur. Zo wordt alle aandacht op het lijf gefocused en blijven hoofden, dus evenzo de hersens, buiten schot en staan ze waarschijnlijk bij al dat gedoe ook buiten spel. Waarmee de uiterlijke vorm en de domme kracht worden gecombineerd, gesublimeerd en gekroond als de ultieme manifestatie van beschaving die de mijne beslist niet is, maar mij veel meer vervult met weerzin, ook vanwege de associatie met en de gedachte aan de tijd dat het lichaam ook zo werd vereerd en gezien als doel in zichzelf. Denk aan de jaren dertig en de films van Leni Riefenstahl die in de kontekst van die tijd zo fout waren als ze maar konden zijn, maar zo wel dat licht werpen op bodybuilding, dat daarmee wat mij betreft een veeg teken, een voorafschaduwing vormt van een foute mentaliteit in deze tijd.
robschimmert 
Ik wil die associatie niet maken, bodybuilding is van alle tijden. En altijd al even absurd, lachwekkend en stompzinnig. Om over lelijk nog maar niet te spreken.
Sinds de tachtiger jaren is het echt de cultus geworden die bij mij die associaties oproept. Voordien werd er nauwelijks zichtbaar aan gedaan. Het kwam althans niet in mijn gezichtsveld voor.
Bodybuilding is gewoon het overdrijven van krachtsporten. Het doel is zoveel mogelijk spiermassa te kweken, en niet zo veel mogelijk kracht.
Inderdaad deden de Nazi’s ook aan lichaamscultus; misschien hebben ze het zelfs wel uitgevonden. Toch waren de lijven toen niet zo bizar vervormd als nu. Waarom ze dat nu wel zijn begrijp ik niet.