De linker – en rechterhand van de overheid

Het was natuurlijk een dijenkletser van formaat. Dat verhaal van die ambtenaar van de provincie Limburg die een kunstenaarscollectief de vrije hand en het geld in de vorm van een provinciale subsidie gaf om het parcours van het WK Wielrennen in Valkenburg te beschilderen met de regenboogkleuren, buiten medeweten van het provinciaal bestuur om. Dat had zich juist ingespannen om dit grote sportevenement binnen haar grenzen te krijgen. Een mooi voorbeeld dus van die linker – en rechterhand die geen benul van elkaar hebben wat ze deden. Met dikke pret door het hele land als gevolg. Want typisch iets voor die domme Limbo’s. Maar dat is dan wel te vroeg gelachen, omdat het maar een enkel voorbeeld is van de ongerijmdheden die frekwenter voorkomen in het overheidsapparaat en bij de instellingen en organisaties die daaraan hangen en dus echt niet beperkt blijven tot de provincie Limburg. Wat het volgende voorbeeld van Randstedelijke onbenulligheid en tegenspraak laat zien, dat gezien de impact ervan met gemak met hoofdletters geschreven kan worden, te meer omdat het al lang gebruik en dagelijkse praktijk is zonder dat iemand om een dergelijk curiosum maalt dat wel in stand gehouden blijft met overheidsgelden, dus onze eigen belastingbijdragen.

Op het eerste gezicht is er niets aan de hand dat ons rijgedrag voortdurend gecontroleerd wordt door de sterke arm van de overheid, de politie, met behulp van flitsapparatuur op momenten en plaatsen die omwille van de effectiviteit van de controles aan ons onbekend zouden moeten zijn. Dat zou de beste bescherming zijn tegen onze eigen zwakheden. Waar meteen de hypocrisie rond de uitvoering van dit beleid begint en die mij vanaf het begin verbaasde, maar welke nu algemeen geaccepteerd is en gewoon wordt gevonden. Hoe merkwaardig dat ook is. Want in plaats van een geheime en onaangekondigde uitvoering van die controles, wat immers normaal zou zijn, worden deze breeduit van te voren aangekondigd via radiozenders en andere communicatiekanalen zodat wij er met ons rijgedrag rekening mee kunnen houden. Onze fouten mochten ons eens geld gaan kosten. Is dat al van de zotte, nog bezopener wordt dit verhaal doordat een deel van de radiozenders waarlangs die waarschuwingen worden gecommuniceerd, ook uit overheidsmiddelen worden gefinancierd. Waaruit opnieuw dat beeld oprijst van die linkerhand die niets weet van wat de rechterhand doet, alleen in dit geval op een veel grotere schaal en met aanmerkelijk meer middelen die daarmee gemoeid zijn, waardoor er eigenlijk niets meer te lachen valt over deze ongerijmdheid die aan de stupiditeit grenst.

Advertentie