Op de loop voor Alzheimer?

Verdenk mij er niet van dat ik een hypochonder ben. Verre van dat. Aan de andere kant wordt het me wel steeds lastiger gemaakt om nog een beetje optimistisch in het leven te staan, terwijl ik toch al genoeg aan mijn fiets heb hangen. Dat beetje plezier in het leven, die enigszins onbelemmerde kijk naar de toekomst, voorzover dat al voor mij mogelijk is, wilde ik toch graag houden en daarin in elk geval niet gehinderd worden door allerlei onheilsprofeten die mij nu beginnen voor te houden dat Alzheimer, dementie een sluipend monster is dat je ongemerkt kan treffen. Met een kans van een op vier tot vijf gezien mijn leeftijd. Lekker vooruitzicht als je dat nu al een tijdje met de regelmaat van de klok ingepeperd krijgt. Is het dan nog een wonder dat je steeds minder ontspannen in je vel gaat zitten en dat iedere verandering in je gedrag, als die je zelf al opvalt of als je daar door een ander opmerkzaam op wordt gemaakt, je aan het schrikken maakt? Zo vergaat het mij tenminste wel. Want iedere keer als je een deur, een lade of een kastje laat openstaan of als je ergens niet aan denkt, ben je geneigd om dat als een vooraankondiging te beschouwen.

Heb je het idee dat te moeten beschouwen als het signaal van een fataal begin dat er blijkbaar onvermijdelijk aan zit te komen. En bleef het daar nog maar bij, dan viel het allemaal nog mee. Maar door alle gepraat erover en rondom, krijg je onwillekeurig ook steeds meer de behoefte om je geheugen op de proef te stellen. Zou het nog adequaat zijn, zou het nog werken? Wat weet ik nog van vroeger, van mijn jonge jaren? Genoeg, naar telkens blijkt. Wat dus een opluchting en een verlichting zou moeten zijn, ware het niet dat een futiliteit die twee of drie dagen geleden plaats vond, wel eens door de zeef, die mijn geheugen toch is, wil zakken. Wat alleen maar weer extra verontrusting tot gevolg heeft en zorgen met zich mee brengt die in feite onzin zijn, maar waar ik mij dan toch niet weer los van kan maken. Want zo gemakkelijk is het ook niet meer om je boven het moment uit te tillen en het leven te leven en te nemen zoals het is en zich maar blijft aandienen. Waardoor het wel zo prettig zou zijn als men eens minder zou problematiseren en zich hield bij wat er is in plaats van te wauwelen over wat je allemaal kan overkomen. Omdat rust ook wat waard is. Desnoods die van de kop in het zand.

Advertentie