Doordat ik betrekkelijk weinig televisie-zendtijd consumeer, blijft mij het merendeel van de commercials bespaard. Wat mij een groot genoegen is, te oordelen naar de boodschappen waarmee adverteerders mij wel weten te bereiken. De irritatiefactor daarvan blijkt telkens weer oneindig groot, waarbij ik maar verder in het midden laat of dat aan de simpele kwaliteit ligt of dat het toegeschreven moet worden aan de niet te stuiten herhaling van die boodschappen. Je krijgt waarachtig sterk de indruk dat het aan die reclames gespendeerde geld koste wat kost terugverdiend moet worden, wat dan blijkbaar begint bij het uit alle macht in de hoofden van de kijkers hengsten van het beeldmateriaal, waarbij de inhoud er nauwelijks nog toe doet. Debiteren van de grootst mogelijke onzin loont, als het maar vaak genoeg gebeurt. Een geloof, een overtuiging welke gemakkelijk af te lezen is uit de hardnekkigheid waarmee Doe-het-zelf-bedrijf Gamma denkt klanten naar haar vestigingen te moeten lokken. En nog meer door de manier waarop. Met bizarre nonsens, a-typisch gecaste klanten en een drumband die nergens op slaat, behalve dan op mijn zenuwen met het lawaai dat mij en waarschijnlijk elke kijker verhindert om een touw aan de inhoud van de boodschap zelf vast te knopen. Maar desondanks blijft het maar doorgaan, waardoor de vraag gewettigd is of deze benadering van mogelijke of toekomstige klanten dan toch werkt, hoewel ik het mij niet kan voorstellen bij het nogmaals zien van deze commercial, waarvan het ook onduidelijk blijft wat er precies mee is bedoeld of wat het een met het ander te maken heeft.
http://www.youtube.com/watch?v=5n1hPJK6pJc&playnext=1&list=PLE8E54A16C3C13ED7&feature=results_video
Dat het nog bonter gemaakt kan worden, bewijst DELA met haar suikerzoete reclame – uitingen van de laatste tijd, waarin mensen elkaar in het openbaar een riem onder het hart steken. Wat dan ook nog eens luidruchtig gebeurt zodat omstanders dat vooral kunnen horen om vervolgens spontaan te applaudisseren. Bedrieglijker kan het haast niet als de suggestie in deze commercials besloten ligt dat die boodschappen, die dankbetuigingen als vanzelf worden uitgesproken, waar ze natuurlijk ten eerste in scene gezet zijn, de teksten vooral bedacht en uitgeschreven zijn en het geheel vooral vaak genoeg gerepeteerd is om daarna in minstens tien tot twaalf takes te zijn opgenomen. Met als resultaat een verhaal dat rechtstreeks uit het hart lijkt te komen. Wie het gelooft mag het zeggen. Want het is uiteraard jereinste boerenbedrog deze reclame van DELA, die daarom alleen maar des te meer irriteert en op de zenuwen werkt.
robschimmert 
En dan zijn diegenen die elkaar de liefde verklaren ook nog eens gewoon acteurs in plaats van zoon en moeder.
Boehoehoe, is dat echt waar? Ik dacht dat het echt was! Zat er met tranen in mijn ogen naar te kijken! 😉
Die zg. dankbetuigingen heten dan ook nog beter te zijn als er veel publiek bij is. Het is een voortzetting van de rare trend iemand en plein public ten huwelijk te vragen, bij voorkeur als je al jaaaaren met die persoon samenwoont.
Als ik iemand iets aardigs, liefs, opbeurends wil zeggen, doe ik dat rechtstreeks. Daar heb ik geen DELA en geen publiek voor nodig. Bij de tv-reclames heb ik al heel vaak gedacht: “kan het nog stompzinniger”. En steeds weer blijkt, dat het kan.
Het spreekwoord is” Hart onder de riem steken” en niet andersom.
Ik heb het nog eens nagezocht. Het blijkt allebei te mogen en te kunnen en juist te zijn.